Σαν σήμερα στις 3 Οκτωβρίου του 1944 οι εγκληματίες Ναζί ανατινάζουν τη σιδηροδρομική γέφυρα της Κορίνθου .
Οι Γερμανοί φασίστες κατακτητές στην ανατίναξη δολοφονούν και τους Ιταλούς αιχμαλώτους , τους πρώην συμμάχους τους.
Τα συντρίμμια της γέφυρας και των βαγονιών έφραξαν το πέρασμα της διώρυγας.
Τριακόσιοι Ιταλοί στρατιώτες, κρατούμενοι των πρώην συμμάχων τους, δολοφονήθηκαν το 1944 από τους Ναζί στην Κόρινθο.
Σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν στον ιταλικό Τύπο, τον Οκτώβριο του 44, στις αρχές του μήνα, οι Ναζί καταπόντισαν στη διώρυγα ένα τρένο, περίπου 40 βαγόνια με κρατούμενους. Ανάμεσά τους υπήρχαν και τριακόσιοι Ιταλοί, ίσως και περισσότεροι.
Σύμφωνα με την εφημερίδα «L’Unità», στοιχεία για τη σφαγή δίνει για πρώτη φορά η εφημερίδα της Πάτρας «Ημέρα», το 1951.
Πιο συγκεκριμένα ο δημοσιογράφος Νίκος Πολίτης δημοσίευσε τότε συνέντευξη με τον μηχανοδηγό του μοιραίου τρένου Τάκη Παπαγγελόπουλο, ο οποίος του διηγήθηκε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.
Ο μηχανοδηγός, ο οποίος για να ξεπεράσει το σοκ νοσηλεύτηκε αργότερα σε νευρολογική κλινική, περιγράφει την «πτώση» των 120 μέτρων του τρένου με μία μόνο λέξη: «Φρίκη!».
Σώματα, σίδερα και μαζί εκρήξεις (φαίνεται ότι το τρένο μετέφερε και πυρομαχικά), είναι ό,τι είχε μείνει χαραγμένο στη μνήμη του:
«Με λένε Τάκη.
Ήμουν στο Αίγιο εκείνη την ημέρα. Με φωνάξανε να οδηγήσω ένα τρένο με καμιά σαρανταριά βαγόνια.
Μέχρι την Κόρινθο, μου ’πανε.
Δεν ήξερα από πού ήρθε.
Σε πολλά βαγόνια είχε Ιταλούς αιχμαλώτους.
Ήταν πάνω από 250, ίσως θα ’ταν 270-280.
Άλλοι κουβεντιάζανε σιγά-σιγά, άλλοι σιγοτραγουδούσανε.
Όταν τους είδα στο σταθμό, στην αρχή δεν ήθελα να πάω.
Ήμουν κουρασμένος.
Είχα μέρες να κοιμηθώ καλά από την πολλή υπηρεσία.
Μα δεν υπήρχε άλλος.
Οι Γερμανοί που συνοδεύανε το τρένο φαινότανε βιαστικοί.
Όταν ανεβήκαμε στη μηχανή, κάθισαν δύο κοντά μου με τα όπλα στο χέρι.
Σε όλο το ταξίδι λέγανε, λέγανε… Φαίνεται ότι δεν συμφωνούσαν. Όλο κουβεντιάζανε κι όλο κοιτάζανε ανήσυχα κι απ’ τις δυο μεριές του δρόμου.
Κοντά στην Ακράτα με νοήματα μου ’δωσαν να καταλάβω ότι η γραμμή σε κάποιο σημείο ήταν χαλασμένη.
Εγώ το ’ξερα αυτό και πέρασα από κει το τρένο με «βήμα πεζού». Κοντεύαμε να φτάσουμε στην Κόρινθο, όταν μου δώσανε διαταγή να τραβήξω για τον Ισθμό.
Γνώριζα ότι η γέφυρα ήταν κομμένη κι άρχισα να σκέφτομαι, τι θέλουν να κάμουν.
Αυτοί όλο και με πρόσεχαν περισσότερο.
Τα πιστόλια δεν τα ’βαλαν στην τσέπη τους.
Καμιά φορά, με μισά ελληνικά που ήξερε ο ένας, με μισά ιταλικά που ήξερε ο άλλος και με χειρονομίες μ’ έκαναν να καταλάβω τι καταστροφή θέλανε να κάμουν.
Μου ’πανε να λιγοστέψω την ταχύτητα για να πηδήξουμε κάτω, όταν θα πλησιάζαμε εκεί που ήταν κομμένη η γραμμή, και ν’ αφήσουμε το τραίνο να πάει στον γκρεμό.
Έτσι κι έγινε…
…Όταν πήδησα απ’ τη μηχανή, έτρεξα προς τα πίσω.
Έκλεισα τα μάτια μου να μην δω την καταστροφή.
Άκουσα την κουτρουβάλα που έκαναν τα βαγόνια.
Σκέφτεσαι 120 μέτρα ύψος!
Αυτοί οι άνθρωποι, δηλαδή, που ήταν μέσα πήγαν από συγκοπή στον αέρα.
Τους Γερμανούς τους έχασα. Άκουσα εκρήξεις, σωστές βροντές. Χώματα να κατρακυλάνε.
Φρίκη!
Σώματα, σίδερα, και μαζί εκρήξεις. Έλεγα πως ήρθε η συντέλεια του κόσμου…
Γύρισα από κει ποδαρόδρομο μέχρι την Πάτρα.
Τριακόσιοι Ιταλοί στρατιώτες δολοφονήθηκαν από τους Ναζί στην Κόρινθο.
Πιθανότατα είναι οι επιζώντες της Κεφαλονιάς.
Για να ξεπεράσω το σοκ νοσηλεύτηκα αργότερα σε νευρολογική κλινική.
Αλλά ακόμα και τώρα ξυπνώ καμιά φορά μούσκεμα από τον ιδρώτα μες στην μαύρη νύχτα.
Βρίσκομαι μέσα στο τρένο αλλά δεν προλαβαίνω να πηδήξω και πέφτω μαζί με τις τριακόσιες ψυχές στη θάλασσα.
Ο ένας πάνω στον άλλο με την φρίκη στα μάτια καθώς διαλύονται τα βαγόνια στην επιφάνεια της θάλασσας.
Σπασμένο ξύλο, σίδερο, φωτιά και διαμελισμένα κορμιά στον πάτο της θάλασσας, κι ύστερα το χώμα να έρχεται να σφραγίζει τον υδάτινο τάφο.
Ξυπνώ απότομα και το στήθος μου βαρύ, σαν να με έχει πλακώσει φορτηγό.
Φωνές και εκρήξεις ακόμα αντηχούν στ’ αυτιά μου…»
- Πηγή: loutrakiblog.gr
Το χρέος μας είναι να τσακίζουμε πάντα τον φασισμό!
Πηγή: Stefanos Pantos
