Του Κλεάνθη Ψαρολογάκη
Αγαπημένε φίλε και συνάδελφε Μανούσο
Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από το τελευταίο σου ταξίδι.
Ένα ταξίδι, οδυνηρό για την οικογένειά σου, τους φίλους, την κοινωνία των Χανίων όπου ζούσε, του Ηρακλείου, της Μεσαράς, όλους όσους σε γνώρισαν.
Είχα την τύχη να συναντηθούμε στη Σχολή και να ζήσω από κοντά την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα σου.
Η Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου ήταν τότε (1966 – 1968) ένας ασφυκτικά συντηρητικός χώρος, ιδιαίτερα για προσωπικότητες όπως τη δική σου. Κι όμως! Και σ΄ αυτές τις δύσκολες συνθήκες έμεινες όρθιος, είχες άποψη και υποστήριζες με θάρρος και τόλμη, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος.
Υπηρέτησες την εκπαίδευση με αυταπάρνηση, απ΄ όλες τις θέσεις, ως απλός δάσκαλος, αλλά και τους θεσμούς του Διευθυντή και του Σχολικού Συμβούλου και άφησε το ίχνος σου βαθιά χαραγμένο στη δημόσια εκπαίδευση και στο λαϊκό σχολείο.
Προχώρησε μπροστά και ολοκλήρωσες τις σπουδές σου στην Ανώτατη Εμπορική και δοκίμασες τις δυνάμεις σου στον πρωτογενή τομέα.
Είχες την πρωτοβουλία για την ίδρυση του μελισσοκομικού συνεταιρισμού Βουκολιών «Η συνεργασία» με μεγάλη επιτυχία. Έτσι κι αλλιώς είχες στο αίμα σου τη συνεργασία και την αλληλεγγύη, καθώς καταγόσουν από αγροτική οικογένεια της Βασιλικής Ηρακλείου.
Στο συνδικαλιστικό κίνημα ξανάπιασες το χαμένο νήμα μιας ηρωικής εποχής και ξανάφερες στο προσκήνιο τα ένδοξα χρόνια του δασκαλικού κινήματος και τα συνέδεσες με το αύριο και το μέλλον της δημόσιας εκπαίδευσης. Υιοθέτησες στάσεις και αντιλήψεις που είχαν δοκιμαστεί στη μακρόχρονη πορεία του κινήματος, μακριά από διχαστικές αντιλήψεις και εμμονές.
Συνειδητοποίησες τις απόψεις των πρωτοπόρων της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης (Δημητρίου Γληνού, Αλέξανδρου Δελμούζου, Μανώλη Τριανταφυλλίδη, Μιχάλη Παπαμαύρου, Ρόζας Ιμβριώτη, Μίλτου Κουντουρά κ.α.) που είχαν οραματιστεί από πολύ νωρίς την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσει η εκπαίδευση και το δημόσιο σχολείο στη χώρα μας, για να πάει μπροστά.
Συνεργάστηκες έντιμα με όσους εκπροσωπούσαν διαφορετικές απόψεις και έγινες αποδεκτός και έγκυρος συνομιλητής, όχι μόνο σε τοπικό και παγκρήτιο επίπεδο, αλλά και σε πανελλαδικό επίπεδο.
Πρόεδρος του Διδασκαλικού Συλλόγου Χανίων, αντιπρόσωπος στις Γενικές Συνελεύσεις της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας, καθώς και στα συνέδρια της ΑΔΕΔΥ, άφησες έντονο αποτύπωμα με τη δράση και τις θέσεις σου.
Σίγουρα, δεν τελειώνουν όλα εδώ. Γιατί όταν είσαι προσωπικότητα και έχεις γράψει το δικό σου κεφάλαιο στην ιστορία, δεν τελειώνεις έτσι εύκολα! Ότι κι αν γίνει θα μείνεις για πάντα.
Αγαπημένε μου Φίλε!
Με τη στάση ζωής που επέλεξες, δίδαξες ήθος και αξιοπρέπεια, όχι μόνο στον εκπαιδευτικό χώρο, αλλά και στην κοινωνία ευρύτερα.
«Γιατί δεν ήσουν από τα πρόσωπα δίχως μνήμη και συνέχεια, φωτισμένα από τους περαστικούς προβολείς μακρινών πλοίων και ύστερα βυσθισμένα στη σκιά του ταξιδιού», όπως έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος.
Το αντίθετο: Στο δημόσιο σχολείο θα είσαι παρών, στις αίθουσες των Γενικών Συνελεύσεων ο λόγος σου, οι παρακαταθήκες σου θα δίνουν διεξόδους, θα συσπειρώνουν τα σκοτάδια της μοιρολατρίας και της αδράνειας.
Κι εκεί ψηλά που ήδη έχεις φτάσει σίγουρα θα έχεις ανοίξει παραθυράκι για τ΄ όνειρο και αυλή για το σεργιάνι», έτσι που να μη σε πιάνει πια κανένας ίσκιος , μόνος φως.
Φίλε συνάδελφε και συναγωνιστή, θα σε θυμόμαστε πάντα!
Δώσε θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό στον Ψυχαράκη, το Χρήστο, στον Αλέκο, και τον Αμανάκη.
