Της Ζαμπίας Παπαδάκη
Για τον Στέλιο τον Χαλκιαδάκη
Ξάδερφος του πατέρα μου, από τη μεριά της γιαγιάς.
Μεγάλο σόι δεμένο οι Κουρήδες , κάπως αλλιώς ένιωθα όταν κατέβαινα από το Ζαρό στις Μοίρες κι έμενα στις αδερφαδες της γιαγιάς, κυρίως στη θεία την Ειρήνη με την ευωδιαστή αυλή της , με τις φτέρες και τα λουλούδια της, αλλά και στη θεία τη Χριστίνα με το μπαλκόνι θεωρείο στην πλατεία, στη θεία Αφροδίτη πιο ψηλά με τις διηγήσεις της από τα παλιά, και στην πιο μεγάλη, την θεια Ελένη, τη μάνα του Στέλιου, που χε από μικρή πάρει το ρόλο της μάνας για τις πιο μικρές αδερφαδες της, μετά την ορφανεια τους.
Τη θεία την Ελένη με τα γελαστά μάτια , την απλή νοικοκυροσυνη της , τα χέρια σαν φτερά προστασίας για όλο το σόι. Και τον καημό της που χε το γιο της στην Αφρική…
Είχα και τ όνομα της αδερφης τους, της γιαγιάς μου Ζαμπιας, που χε παντρευτεί σ άλλο χωριό και την γνοιαζονταν. Έτσι, εμένα που ήμουν η πιο μεγάλη από τα δευτερανιψια , οι θειαδες με κρατούσαν στο σπίτι με πολλή χαρά . Πολύ τις αγαπουσα. Τρεις , τέσσερις μέρες στις Μοιριανές θειάδες και στο σόι των Κουρήδων ήταν οι διακοπές μου. Ούτε θάλασσα, ούτε μπάνια λαχταρούσα, μόνο όλη αυτήν την αγάπη κοντά τους.
Τον Στέλιο στα φοιτητικά καλοκαίρια μου, και αργότερα που δούλευα φιλόλογος στις Μοίρες, τον εβρισκα πάντα στο μικρό καθαριστήριό του στο κέντρο των Μοιρών , πέρασμα και στέκι συγγενών και φιλων. Πάντα στο σίδερο τον θυμάμαι. Ανάμεσα στους ατμούς και στο ξεφύσημα της μεγάλης πρέσας οι συζητήσεις μας, κυρίως για κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Κι ο Στέλιος ολιγόλογος και σοβαρός πάντα.
Καταλαβαινόμασταν …
Ένιωθα , ανάμεσα στ’ άλλα και τη μεγάλη του αγάπη για τη γυναίκα του, τη Μαρία.
Αργότερα, όταν ήρθαν τα θέματα υγείας, ο Στέλιος αγωνιστής έτσι κι αλλιώς και από αγάπη στη ζωή και την οικογένειά του, δεν τα παράτησε . Κάθε μέρα έκανε χιλιόμετρα με τα πόδια κι αυτό τον έσωζε…
Σταματούσε για λίγο στην αυλή του σπιτιού μας στα Καπαριανα για δύο κουβέντες με τον ξάδερφό του και τη μάνα μου. Μαθαίναμε έτσι και τα νέα από το σόι .
Αγαπητέ Στέλιο, δεν μπόρεσα να έρθω να σε χαιρετήσω στο ξόδι σου.
Μα κρατάω την τελευταία μας κουβέντα το περσινό καλοκαίρι στις Μοίρες , σε είδα πολύ ταλαιπωρημένο , κι όμως ρωτουσες για όλους.
Αγαπητέ Στέλιο , μας ανακουφίζει πάντα να πιστεύουμε ότι στον άλλο τόπο βρίσκει κανείς τους δικούς του. Εκεί θα είναι λοιπόν ανάμεσα στους άλλους και ο αδερφός σου ο μικρός , ο Μαρίνος, που πέρασε σχεδόν όλη τη ζωή του στην Αφρική , κι έφυγε πιο νωρίς απ’ όλους. Και ο Λεωνίδας, ο γαμπρός σου, που τόσο άδικα έχασε τη μάχη, τόσο αγαπητός και τόσο νέος .
Στέλιο, καλοστραθιά,
και ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει
Μαρία, Ελένη, Βάλια,
να είστε καλά να τον ανασταινετε με τη σκέψη σας.
