Κείμενο –Φωτογραφίες: Γεώργιος Χουστουλάκης
Την δεκαετία του ’60 θυμάμαι, το ποδήλατο ήταν ένα είδος πολυτελείας, αφού κόστιζε τότε πάνω από 2.000 δραχμές, και το κιλό το λάδι περίπου 15 δραχμές.
Όταν είχες ποδήλατο εκείνη την εποχή, ήταν σαν να είχες αυτοκίνητο την δεκαετία του 70, ή Πόρσε σήμερα!
Όμως ένα ποδήλατο τα είχε όλα επάνω του! Καλή εργονομική κατασκευή, σωστά φρένα, κουδούνι με γοητευτικό ήχο που σκιρτούσε τις καρδιές, είχε την τρόμπα για φούσκωμα στα λάστιχα σε δυο πιάστρες . Είχε μια δερμάτινη σέλα με ελατήρια από κάτω, είχε την κλειδωνιά του για να κλειδώνει, την στέκα για να σταματά όρθιο, την σχάρα για δεύτερο άτομο από πίσω, και φυσικά δυο τρείς πιάστρες, για να πιάνει το παντελόνι κατά την οδήγηση να μην μαγκώνει στην καδένα!
Φυσικά είχε ένα δυναμό που παρήγαγε ρεύμα, και ένα φανάρι 6βολτο μπροστά για φωτισμό την νύχτα με δυο σκάλες, κοντά και μακριά!
Όπα εκείνη την εποχή ήταν μελετημένα σοφά, και όχι πρόχειρα και κινέζικα, όπως είναι σήμερα πολλές κατασκευές.
Υπήρχαν παλιά γερές μάρκες ποδηλάτων όπως το «Bismark» στις φωτογραφίες, αλλά και τα «SCANIA», με αντίστοιχη κατασκευή όπως το «Bismark».
Για να καβαλήσεις ένα τέτοιο ποδήλατο, έπρεπε να έχεις την δυνατότητα να το αγοράσεις, ή να το νοικιάσεις, και φυσικά να γνωρίζεις πολύ καλή ισορροπία!
Εγώ βέβαια ήμουν τυχερός, που είχε ένα «SKANIA» ο ξάδερφος μου και μου το έδινε και έμαθα δωρεάν!
Όταν έβλεπα τους άλλους να το οδηγούν με τόση άνεση και να κάνουν και ελιγμούς, νόμιζα πως αν το καβαλήσω εγώ θα είμαι ο τέλειος οδηγό! Ώσπου όταν ήρθε η ώρα και το καβάλησα για πρώτη φορά, έκανα και την πρώτη τούμπα αμέσως, προς μεγάλης έκπληξής μου!
Όταν όμως μάθαινες καλή ισορροπία και η οδήγηση γινόταν με ασφάλεια, η αίσθηση που έδινε το ποδήλατο ήταν αντίστοιχο με το πέταγμα αητού!
Είχε την απόλυτη αίσθηση ελευθερίας, και ο αέρας στο πρόσωπο έδινε μια αίσθηση ανάτασης ψυχής και ευτυχίας!
Με το ποδήλατο ξέχναγες τα πάντα, και ήσουν μονάχα εσύ και η φύση!
Το ποδήλατο ήταν μεν εργαλείο επίδειξης και εξυπηρέτησης, αλλά και ικανοτήτων! Πολλοί ποδηλάτες όπως και ο γράφων, ήμαστε ισορροπιστές, και μπορούσαμε να οδηγάμε και ανάποδα καθιστοί στο τιμόνι, αλλά και όρθιοι επάνω στην σέλα με τα χέρια στην ανάταση!
Οι μνήμες μας από το ποδήλατο είναι πολλές, γιατί όταν αποχτήσαμε κάποια παιδιά δικό μας ποδήλατο, διανύαμε μεγάλες αποστάσεις! Εκτός που πηγαινοερχόμαστε στο γυμνάσιο Μοιρών, πηγαίναμε και για μπάνιο στην Κόκκινο Πύργο, αλλά και στα Μέταλλα!
Όλοι αγαπούσαμε το ποδήλατό μας και το συντηρούσαμε, το καθαρίζαμε από τις λάσπες ή σκουριές, και το βάφαμε να είναι όμορφο!
Ακόμα το επισκευάζαμε εμείς οι ίδιοι, και όταν δεν τα καταφέρναμε, το πηγαίναμε στις Μοίρες στου «Τραχαλάκη», ή στου «Κουλεντάκη»!
Εκτός από την αίσθηση ελευθερίας και την εξυπηρέτηση σαν όχημα, το ποδήλατο μας έφτιαξε γερούς μυς στα πόδια μας, και αυτό μας βοήθησε στο να διανύουμε μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια ακόμα και σήμερα που έχουμε μια κάποια ηλικία!
