Ήταν μια νύχτα Ιουνίου του 1928 όταν αντίκρισα για πρώτη φορά τα φώτα της ράμπας, από τη μικρή και αξέχαστη σκηνή του Θεάτρου των Νέων του Παγκρατίου.
Θα προτιμούσα να είχα περισσότερες γνώσεις απ’ όταν βγήκα στο Θέατρο.
Είχα πολύ λίγες.
Το Θέατρο θα πρέπει να λειτουργεί σαν ένα σχολείο και όχι μόνο σαν ψυχαγωγία γελαστική.
Το Θέατρο πετυχαίνει το σκοπό του όταν φεύγοντας από αυτό, έχεις αποκομίσει κάποια συμπεράσματα που θα σου χρησιμεύουν σαν τροφή της ψυχής και της ζωής σου.
Πορεύτηκα έντιμα στη ζωή μου και στην ιδιωτική, και στην πολιτική και στην επαγγελματική.
Κι εκεί οφείλω ένα μεγάλο μέρος της τοποθέτησης που έχει κάνει ο κόσμος στη δουλειά μου:
στην εντιμότητά μου, στο ότι δεν είμαι άνθρωπος των παραχωρήσεων και των υποχωρήσεων.
Η έντιμη και σωστή θεώρηση της τέχνης, οδηγούν τον καλλιτέχνη στο σωστό δρόμο.
Έτσι το έργο του γίνεται δεκτό από τον κόσμο, ανεξάρτητα από πολιτικές ή όποιες άλλες διαφορές.
Η ζωή μου υπήρξε φαινομενικά ήρεμη, ουσιαστικά όμως, φοβερά ανήσυχη.
Φαινομενικά άτονη, ουσιαστικά έντονη και αγωνιστική.
Ένας άνθρωπος που στρατεύεται, μένει στρατευμένος σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Η ζωή…
Πάρε λίγο φως από τον ήλιο, λίγα λουλούδια, λίγα κελαηδήματα πουλιών, κάτι από το ποταμάκι που τρέχει, κάτι από την αγάπη, βάλε τα όλα μαζί και τότε θα δεις τι όμορφη που είναι η ζωή.
Αχ, η ζωή…
Μάνος Κατράκης
Σαν σήμερα, το 1984, έφυγε από τη ζωή.
Πηγή: Πρόσωπα
