Το βράδυ διανυκτερεύσαμε κοντά στην Ιεράπετρα, στον Μύρτο, σε ένα μοτέλ πάνω στον δρόμο, δυο βήματα από την παραλία. Όλη νύχτα μάς έψηνε ο λίβας, που κουβαλούσε μαζί του σκόνη από την έρημο. Νωρίς το πρωί πήραμε τον δρόμο με κατεύθυνση βορειοανατολικά, καμιά εξηνταριά δύσκολα χιλιόμετρα, που μας οδήγησαν, μέσα από δαντελωτούς δρόμους και κάμποσες στάσεις για φωτογραφίες, στον πυρήνα της ενδοχώρας, στο οροπέδιο του Λασιθίου, κοντά στην αρχαία Πραισό, την πόλη των Ετεοκρητών*, που ήταν χτισμένη σε τρεις λόφους-ακροπόλεις.
Το GPS ζορίστηκε, κυριολεκτικά τα βρήκε μπαστούνια, μας πέρασε μέσα από κατσικόδρομους, βρεθήκαμε σε αυλές σπιτιών, όμως μας αποζημίωσε το ορεινό τοπίο ανάμεσα στα όρη της Ζάκρου και της Θρυπτής, μια πανέμορφη, κατάχλωρη ύπαιθρος που ανήκει στην ευρύτερη ζώνη του Γεωπάρκου της Σητείας. Στο μεταξύ ο ουρανός συννέφιασε, χάθηκε για λίγο ο ήλιος κι έπεσε μια μικρή καλοκαιρινή μπόρα, που σταδιακά δυνάμωσε, και τελικά φτάσαμε στον Άγιο Σπυρίδωνα με γερή νεροποντή.
