+ Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: «… Όταν έρχονται σε μένα ζευγάρια που είναι καλοί χριστιανοί, τους συμβουλεύω πριν από κάθε συνεύρεση να προσεύχονται μαζί στο Θεό. Μόνο έτσι απαλλάσσονται από τις προσβολές των δαιμόνων. Ξέρεις…Τα δαιμόνια έρχονται κατά την διάρκεια της ερωτικής πράξης και βασανίζουνε τους ανθρώπους… Τα βρωμερά δαιμόνια της πορνείας φταίνε που κάποιοι άνθρωποι κατά την διάρκεια της ερωτικής συνεύρεσης μεταμορφώνονται, βγαίνουν εκτός εαυτού και δεν ξέρουνε τί ζητάνε και τί κάνουνε, σε σημείο που και οι ίδιοι δεν αναγνωρίζουνε τον εαυτό τους».
Από το βιβλίο «Ο ΠΑΝΣΟΦΟΣ ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ – ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ» Α΄ Τόμος, σελ. 111 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΙΟΠΑΥΛΙΤΙΚΟ ΙΕΡΟ ΚΕΛΛΙ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ.
ΕΠΕΞΗΓΗΣΗ:
Ίσως αναρωτηθεί κάποιος και δικαίως, γιατί ενεργούν τόσο βάναυσα τα πειρασμικά πνεύματα εκείνη την ώρα; Η ερωτική συνεύρεση ανδρός και γυναικός δεν είναι ευλογημένη μέσα στον τίμιο γάμο; Δεν έχει καρπό την τεκνογονία; Δεν ενώνει τους δύο συμπληρωματικά σε ένα σώμα, σε μια ενιαία και αρμονική ψυχοσωματική ολότητα; Δεν έχει προοπτική την θέωση; Βεβαιότατα όλα αυτά! Πλην, όμως, ο τρόπος αυτός ενώσεως και συνυπάρξεως ανδρός και γυναικός προέκυψε μετά την πτώση των πρωτοπλάστων. Δεν ήταν αρχική χορηγία του Θεού. Δεν είναι προηγούμενο αλλά επόμενο θέλημά Του, συνέπεια της ανθρώπινης αποστασίας. Η ηδονή στο νου ήταν η πρώτη προικοδότηση του Δημιουργού στον άνθρωπο. Έβλεπε μέσα από την καρδιά την δόξα του Θεού, ετέρπετο πνευματικά και ορμούσε αυτεξουσίως προς τα άνω για να γευθεί και νέες εκπλήξεις χάριτος… Έπειτα, πέρασε η ηδονή από τον οφθαλμό της ψυχής (νου) στο σώμα και γυρεύει εκτόνωση στις αισθησιακές απολαύσεις και κυρίως στις ισχυρότερες τούτων. Τις γενετήσιες. Η ηδονή από απαθής και πνευματική μετεβλήθη σε εμπαθής και χοϊκή. Ο Θεός οικονόμησε αυτό το μεταπτωτικό δεδομένο ως κινητήρια δύναμη για την ένωση των δύο φύλων και την αναπαραγωγή του ανθρωπίνου γένους. Το ευλόγησε μέσα στα πλαίσια του τιμίου γάμου και το ονόμασε «μεταπτωτικό κατά φύσιν». Έθεσε, όμως, και κανόνες στη λειτουργία του γενετήσιου ενστίκτου, ώστε να μην εκφυλίζει τον άνθρωπο επειδή είναι εμπαθές αλλά να τον συγκρατεί στα πλαίσια της σωφροσύνης και να τον βοηθά στην προοδευτική αναγωγή της ηδονής από την σάρκα στο νου, όπως ήταν πριν την πτώση… Τότε ο γάμος οδηγεί στην θέωση, όπως λένε ξερά και σύγχρονοι νεοπατερικοί «Θεολόγοι», «μη νοούντες μήτε ά λέγουσι, μήτε περί τίνων διαβεβαιούνται» (Α΄Τιμ. Α,7). Αυτό για να γίνει, απαιτείται άσκηση και ακραιφνής φυσιολογική – συμπληρωματική αγάπη στα πλαίσια της νόμιμης συζυγίας. Αυτός είναι από θεολογικής πλευράς ο άγιος γάμος!
Ως μεταπτωτική, όμως, η σαρκική ένωση των συζύγων «ου παντάπασιν εκτός αμαρτίας εστίν, δια την εμπαθή ηδονήν» όπως επεξηγεί ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Για παράδειγμα ο προφητάναξ Δαβίδ δεν ήταν καρπός παράνομου σχέσεως αλλά τονίζει στον 50ό ψαλμό: «Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου». Αφήνουμε σ’ αυτό το σημείο, να μας επεξηγήσει «εν Πνεύματι Αγίω» ο Όσιος Μάξιμος ο ομολογητής τί εννοεί ο Ιερός ψαλμωδός: «επεί προηγούμενος ην σκοπός τω Θεώ μη διά γάμου γεννάσθαι ημάς εκ φθοράς, η δε παράβασις τον γάμον εισήγαγε, πάντες οι εξ Αδάμ εν ανομίαις συλλαμβάνονται τη προπατορική καταδίκη υποπίπτοντες. Ή επεί η Εύα πρώτη εκίσσησε την αμαρτίαν, ώσπερ οργώσα την ηδονήν, δια τούτο και ημείς τη της μητρός υποπίπτοντες καταδίκη εν αμαρτίαις κίσσασθαι λεγόμεθα».
Ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει επίσης σε πλατύτερη ερμηνεία του τα εξής: «ο γάμος έγινε τίμιος δια την παιδοποιΐαν, αλλ’ όμως κατά φύσιν εκ της αμαρτίας έχει την αρχήν δια την εμπαθή ηδονήν. Δια τούτο, παν ό,τι μετά της γενετικής ταύτης λειτουργίας διασυνδεόμενον, χρήζει καθάρσεως και μεταποιήσεως. Από σαρκικόν εις πνευματικόν..». Αντιλαμβανόμαστε, τώρα, γιατί η συζυγική εγκράτεια κατά τις αυστηρές νηστείες και εορτές, γιατί η ολιγοήμερη έστω συζυγική αποχή ως προϋπόθεση μετοχής στην Θεία Κοινωνία, γιατί οι καθαρτικές ευχές στη λοχεία κ.ά. Εννοούμε καλώς γιατί ο Κύριος έδωσε το γλυκό κρασί τελευταίο στο γάμο της Κανά. Γιατί, κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, όταν επανέλθει η ηδονή στην ψυχή από το σώμα, τότε έχουν την γλυκύτερη συζυγική ταύτιση τα ανδρόγυνα, ζουν επίγειο παράδεισο και ο γάμος ολοκληρώνει τον σκοπό του!
Βέβαια, μέχρι τότε είναι απαραίτητη η συζυγική συνεύρεση για να υπερβαίνονται οι πειρασμοί και να ανανεώνεται η συζυγική ενότητα. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με βία και μονομέρεια. Απαιτείται ταπείνωση, προσευχή και κοινή συμπόρευση. Δεν αποτελεί ανθρώπινο κατόρθωμα. Είναι θεϊκή δωρεά στις απλές, ευλαβείς και αγωνιζόμενες ψυχές έπειτα από πολυχρόνια πειθαρχημένη έγγαμη συμβίωση. Γιατί, εν προκειμένω, ο Άγιος Πορφύριος ζητά από τα ανδρόγυνα κοινή προσευχή πριν σμίξουν; Ακριβώς, επειδή έχει εμπαθή ηδονή η πράξη εκείνη. Αν λοιπόν δεν ενεργήσει η Χάρις του Θεού, αποκτά δικαίωμα ο διάβολος να δράσει. Οπότε αφηνιάζει ο άνθρωπος στην ορμή της ηδονής και ξεφεύγει από τα όρια που έθεσε ο Θεός! Γίνεται απείρως χειρότερος από τα κτήνη! Είναι το μόνο σημείο που τα ξεπερνά! Δεν λειτουργεί ο νόμος του αλληλοσεβασμού και της αγάπης, αλλά της αλληλο-εκμετάλευσης και της λαγνείας…
Γι’ αυτό έλεγε και ο Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ, όπως αναφέρει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος στο βιβλίο «Οίδα άνθρωπον εν Χριστώ», ότι άνευ της Χάριτος του Θεού, η επιθυμία του κατά φύσιν, ευκολότατα εκφυλίζεται και οδηγεί στο παρά φύσιν! Σήμερα, ενώ η ανωμαλία μονοπωλεί το ενδιαφέρον, ευτυχία και πληρότητα δεν υπάρχει, γι’ αυτό τα πάμπολλα διαζύγια και «αι της φύσεως εναλλαγαί» όπως γράφει ο Μέγας Βασίλειος…
Όταν τα ζευγάρια ζουν, όπως συμβούλευε ο Άγιος Πορφύριος, δεν ενεργεί ο διάβολος στην ένωσή τους, δεν αφηνιάζει ο εμπαθής νους τους εκείνη την ώρα, δεν έχουν ατίθασα σώματα και αφύσικα σκιρτήματα. Αυτό έχει σαν ευεργετικό αποτέλεσμα να βγαίνουν και πιο ενωμένοι από την συζυγική τους σαρκική συνομιλία και ισότιμα ευχαριστημένοι… Όλα τα προβλήματα γάμου, έλεγε ο Άγιος Πορφύριος, ξεκινούν από την ποιότητα της συζυγικής κλίνης…
Eπιμέλεια: Μοναχός Βρυένιος
