Κείμενο – Φωτογραφία: Γιώργος Χουστουλάκης
Ήταν τιμή για μας εκείνα τα χρόνια, να μας διδάσκει μια παιδαγωγός όπως η κυρία Κούλα Κεκάκη.
Μπορούσε να μας μεταδώσει τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας, και μας έκανε αυτό με επιτυχία .
Κατάφερε να μας κάνει να αγαπήσουμε το μάθημα των ελληνικών, και φυσικά και την έκθεση.
Σήμερα ο νέος μαθητής, δεν μπορεί να ξέρει όσα διδαχτήκαμε εμείς τότε, γιατί και η διδακτέα ύλη το επέτρεπε, άλλα και οι καθηγητές ήταν επίμονοι στη μάθηση.
Εκτός αυτού, εμείς καθόμαστε στην καρέκλα στο σπίτι, και διαβάζαμε τουλάχιστον δύο ώρες μέσον όρο, πράγμα που αυτό δεν γίνεται πια σήμερα από τους νέου μαθητές.
Σαν χαρακτήρας η κα Κεκάκη ήταν πρώτα από όλα Κυρία.
Ήταν πάντα ευχάριστη και γελαστή, και πάντα με σοβαρό και άψογο ντύσιμο.
Είχε ήθος, σεβασμό, και αυστηρή τόσο όσο.
Πολλές φορές εμείς οι μεγάλοι, συγκρίνουμε τις γνώσεις μας με τα σημερινά παιδιά, και με θλίψη διαπιστώνουμε ότι δεν γνωρίζουν ούτε το ένα δέκατο, όχι από ότι διδαχτήκαμε, άλλα από ότι θυμόμαστε ακόμα!
Αυτό γιατί σε κάθε γυμνάσιο θα υπήρχε τότε κάποια Κεκάκη, που να έβαζε σαν μοναδικό στόχο της ζωής της, την μάθηση του παιδιού.
Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή της….
