Του Χρήστου Λενιδάκη
Πολλά ακούμε και διαβάζουμε για την ταπείνωση.
Ειδικά το Ευαγγέλιο την διδάσκει σαν τρόπο ζωής του Χριστού.
Νομίζω ότι κανείς δεν καταλαβαίνει τι είναι η ταπείνωση του Χριστού, αν δεν την ζήσει στη ζωή κάποιου ανθρώπου…
Αυτές τις μέρες σκέπτομαι έντονα όσα είδα, άκουσα, έζησα κοντά σε μία μοναδική Γερόντισσα που είναι ο κρυμμένος θησαυρός του τόπου μας.
Αυθόρμητα, χωρίς να το καλοσκεφτώ, άρχισα να γράφω για την ταπείνωση γιατί σ’ αυτή την γνώρισα πραγματικά…
Η έννοια της ταπείνωσης και η ζωή της Γερόντισσας είναι για μένα ταυτόσημα πράγματα.
Γι’ αυτό και αφιερώνω στην Γερόντισσα τους παρακάτω στίχους μου. Δεν την αποδίδουν ούτε κατά προσέγγιση.
Πάντως και ένα 10% να την ζωγραφίζω αναξίως, είμαι ευχαριστημένος.
Ο άνθρωπος ο ταπεινός απου ξανοίγει χάμε,
κι είναι για τσ’ άλλους χαμηλά για το Θεό ψηλά’ ναι.
Ο ταπεινός ο άνθρωπος μοιάζει με το κοπέλι,
απου το δέρνει η μάνα του μα πάλι αυτό τη θέλει.
Ο άνθρωπος ο ταπεινός με το κοπέλι μοιάζει,
απου κακία δεν κρατεί, γλακά και σ’ αγκαλιάζει.
Ο ταπεινός ο άνθρωπος που στο Θεό ελπίζει,
την αδειανάδα της καρδιάς εκείνος μου γεμίζει.
Δεν είναι η ταπείνωση πουλί για να την πιάσεις,
μα πρέπει του εγωισμού τη μούρη να χαλάσεις.
Στα λόγια η ταπείνωση έχει μεγάλο μπόι,
μα φαίνεται η αξία της μέσ’ στου Χριστού το σόι. (δηλ τους Αγίους)
Στα λόγια μιας Γερόντισσας και στο χαμόγελό της,
εύρηκα την ταπείνωση στο μέγιστο βαθμό της.
Τα μάτια της τ’ αστραφτερά τον ουρανό τρυπούνε,
γιατί ξανοίγουν μέσα ντος κι ένα μηδέν θωρούνε.
Και όποιος για μηδενικό πιστεύει τη ζωή ντου,
με του Χριστού το άριστα βραβεύει τη ψυχή ντου.
