Τήν 11:00 π.μ. ὥραν τοῦ Σαββάτου, 11ης/24ης Ἰουνίου 2023, ἔλαβε χώραν εἰς τό παρεκκλήσιον τῆς Ἁγίας Θέκλης, τό ἐντός τοῦ Κεντρικοῦ Μοναστηρίου τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος, ἡ Νεκρώσιμος Ἀκολουθία ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριστοῦ Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλοθέου Βαρδάκη, διατελέσαντος Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου τῆς Μητροπόλεως Ἄκκρης – Πτολεμαΐδος τοῦ Βορείου Ἰσραήλ καί τελειωθέντος τό ἑσπέρας τῆς Πέμπτης 9ης / 22ρας Ἰουνίου 2023, κατόπιν πτώσεως ἐκ σκαλωσιᾶς, ἀφ’ ἧς ἐπεσκεύαζε τόν τοῖχον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἐν Ἄκκρῃ.
Τῆς Νεκρωσίμου Ἀκολουθίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος συνιερουργούντων Αὐτῷ Ἁγιοταφιτῶν Ἀρχιερέων καί Ἱερομονάχων, Ἀραβοφώνων ἱερέων παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα, Ἱεροσολυμιτῶν πιστῶν καί ἄλλων προσελθόντων ἐκ τῶν κωμῶν τῆς περιοχῆς Ἄκκρης.
Τόν ἐπικήδειον ἐξεφώνησεν ὁ Γέρων Ἀρχιγραμματεύς Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Ἀρίσταρχος ὡς ἕπεται:
“Ἡ πρός Κύριον αἰφνίδιος καί βιαία ἐκδημία τοῦ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ ἡμῶν Ἁγιοταφίτου Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου Μητροπόλεως Πτολεμαΐδος – Ἄκκρης συνεκέντρωσεν ἡμᾶς εἰς πένθιμον ὁμήγυριν ἐπιτελέσεως τῆς νεκρωσίμου ἐξοδίου Ἀκολουθίας αὐτοῦ. Ἱστάμεθα δακρύζοντες πρό τοῦ σκηνώματος αὐτοῦ, ὡς ὁ Κύριος ἡμῶν δακρύζων ἔστη πρό τοῦ τάφου τοῦ τετραημέρου φίλου Αὐτοῦ Λαζάρου, ὅν καί ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. Τήν ψυχήν ἡμῶν συνέχει φόβος καί δειλία πρό τοῦ μυστηρίου τοῦ θανάτου, μηδέν ὅμως ἀπελπίζοντες, καθότι καί ὁ Κύριος ἡμῶν ἐδειλίασε πρό τοῦ σταυρικοῦ θανάτου Του καί παρεκάλεσε τόν Πατέρα, «εἰ δυνατόν παρελθεῖν τό ποτήριον τοῦτο ἀπ΄ Αὐτοῦ». Ἡ δειλία πρό τοῦ θανάτου εἶναι ἕν ἐκ τῶν ἀδιαβλήτων ἀνθρωπίνων παθῶν, τά ὁποῖα συγκαταβαίνων ἡμῖν προσέλαβεν ὁ Κύριος ἐνανθρωπίζων διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν. Κυκλοῦντες τήν σορόν τοῦ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ ἡμῶν «ἀθυμοῦμεν ἐπί τῷ χωρισμῷ» καί ἐνωτιζόμεθα τούς λόγους τοῦ ὑμνῳδοῦ «θρηνῶ καί ὀδύρομαι ὅταν ἐννοήσω τόν θάνατον». Οὐχ ἧττον, ἐνῷ ταῦτα ἀνθρωπίνως συλλογιζόμεθα, δέν διαλανθάνει τήν προσοχήν ἡμῶν ὅτι ὁ θάνατος ἀνῃρέθη διά τοῦ θανάτου καί δή τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τόν θάνατον ἑκουσίως ἐδέχθη ὁ Κύριος ἡμῶν καί διά τοῦ θανάτου Αὐτοῦ ἀνῄρεσε τόν θάνατον ἡμῶν. Ἀπέθανεν ὡς ἄνθρωπος καί ἀνέστη ὡς Θεάνθρωπος. Ἡ ζωή ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε, ὁ τάφος ἐξήστραψεν ζωήν. Ἐν τῇ δυνάμει καί τῷ φωτί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ὁ θάνατος εἶναι μόνον χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τοῦ σώματος. Εἶναι κοίμησις, ὕπνος. Ὕπνος εἶναι τῶν κεκοιμημένων ὁ θάνατος ἐπ’ ἐλπίδι ἀναστάσεως. Ὡς λέγει ἡ Ἁγία Γραφή: «ἐγερθήσονται οἱ ἐν τοῖς μνημείοις». Οἱ εἰς Χριστόν πιστεύοντες τῇ ψυχῇ καί τῷ πνεύματι εἰς τήν αἰώνιον ζωήν μεταβαίνουν καί ἀπολαύουν τῆς ἀγαλλιάσεως τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Ὑπό πίστεως τοιαύτης ἐμφορούμενος καί ὁ προκείμενος ἀγαπητός νεκρός ἡμῶν, γεννηθείς τό ἔτος 1962, ἐγκατέλειψε δωδεκαετής τήν γενέτειραν αὐτοῦ κώμην τοῦ Χάρακος ἐπαρχίας Μονοφατσίου Ἡρακλείου Κρήτης καί προσῆλθεν εἰς τούς Ἁγίους Τόπους, εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ἐφοίτησεν εἰς τήν ἐπί τῆς Ἁγίας Σιών Ἱερατικήν Σχολήν αὐτοῦ μετ’ ἐπιμελείας καί διαγωγῆς ἀρίστης καί ἐπαινετῆς – ὁ ὁμιλῶν ἔσχε τοῦτον μαθητήν ἐπί ἑξαετίαν. Ἀποφοιτήσας ἐδέχθη τό μοναχικόν σχῆμα τό 1979 καί ἐνετάχθη εἰς τήν Ἁγιοταφιτικήν Ἀδελφότητα. Ταύτην διηκόνησεν ἀρχικῶς ὡς διάκονος καί ἀκολούθως ὡς ἱερομόναχος εἰς διαφόρους ἀνατεθείσας αὐτῷ διακονίας, ὡς αὐτῆς τοῦ ἡγουμένου Μπετζάλλας, ἡγουμένου τῆς ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Χαραλάμπους, ἡγουμένου Χοζεβᾶ καί ἡγουμένου Χάϊφας. Ἀπεστάλη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου διά Θεολογικᾶς σπουδάς εἰς Βελιγράδιον καί μετεγγραφείς ἀπεφοίτησεν ἐκ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Τά ἔτη 2001 καί 2002 διηκόνησεν ὡς Πατριαρχικός Ἐπίτροπος τῆς Μητροπόλεως Πτολεμαΐδος – Ἄκκρης, ἀπό δέ τοῦ ἔτους 2003 ἕως καί τοῦ θανάτου αὐτοῦ ὡς Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος τῆς Μητροπόλεως ταύτης, ἐχούσης ὑπό τήν πνευματικήν αὐτῆς Ποιμαντικήν ἁρμοδιότητα δώδεκα κώμας, αὐτήν τήν Ἄκκρην, τό Ἀμπελίν, Σαχνίν, Κούφρ – Γιασίφ, Κούφρ Σμέα, Ράμε, Πκέα, Σφαάμερ, Μπαάνε, Ζδέϊδε, Ταρσίχα, καί Μάκερ. Εἰς ταύτας ἀνέπτυξεν ἐν συνεννοήσει μετά τοῦ Πατριαρχείου ἐπί εἰκοσαετίαν καί πλέον ἀξιόλογον καί ἐπαινετόν Ποιμαντικόν ἔργον πνευματικῆς Ὀρθοδόξου κατηχήσεως καί κατ’ ἐξοχήν διδασκαλίας Βυζαντινῆς Μουσικῆς δι’ ὁμάδος ἱεροψαλτῶν καί ἱεροψαλτριῶν, κατανύσσων τάς ψυχάς τῶν πιστῶν εἰς Πατριαρχικάς λειτουργίας ἑορτῶν ὡς τοῦ Θαβώρ, τῆς Ναζαρέτ καί ἄλλων, ἐκτιμώμενος καί ἀγαπώμενος ὑπό πάντων.
Κύριον μέλημά του ἀπετέλει ἡ εὐπρέπεια τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ καί διά τοῦτο δυνάμεθα νά προσευχηθῶμεν δι’αὐτόν λέγοντες «ἁγίασον Κύριε τούς ἀγαπῶντας τήν εὐπρέπειαν τοῦ οἴκου σου». Εἰς τό ἔργον τοῦτο ἀνέκοψε τοῦτον πρόωρα ὁ θάνατος, ὅταν πρότριτα κατέπεσεν ἀπό σκαλωσιάν, ἀπό τῆς ὁποίας διά τῶν ἰδίων αὐτοῦ χειρῶν ἁρμοδετοῦσε τόν τοῖχον τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Γεωργίου Ἄκκρης. Διερωτώμενος ἐν ἑαυτῷ διατί τοῦτο συνέβη αὐτῷ οὕτως, εἶπον ὅτι «ὡς ἀνεξερεύνητα τά κρίματα Αὐτοῦ». Κύριος οἶδε! Οὐχ ἧττον εὗρον ὡς παραμυθίαν ὅτι τό ἔτος 1979 εὗρε τόν θάνατον ὁ Ἁγιοταφίτης Ἀρχιμανδρίτης Μόδεστος, μόλις διέσωσε προσκυνήτριαν εἰς τό προσκυνηματικόν βάπτισμα εἰς τόν Ἰορδάνην ποταμόν. Τό ἔτος 1990, ὁ ἡγούμενος τῆς ἱερᾶς Μονῆς Χοζεβᾶ Ἀρχιμανδρίτης Ἀντώνιος, ἐπισκευάζων τόν νάρθηκα τοῦ ναοῦ, εὗρε τόν θάνατον ἐκ λίθων κατασκεπασάντων αὐτόν. Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης εὗρε τόν θάνατον μετ’ ἄλλων μοναχῶν ἐκ τοῦ καταπεσόντος τρούλλου τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας, εἰς τόν ὁποῖον εἶχεν ἀνέλθει πρός ἐπιθεώρησιν.
Τά καλά αὐτοῦ ἔργα ταῦτα ἀξιοχρέως μνημονεύοντες εἰς τήν ἐξόδιον αὐτοῦ Ἀκολουθίαν σήμερον, παρακαλοῦμεν τόν Ὕψιστον, ὅπως λογίσῃ αὐτῷ καί παρίδῃ εἴτι ὡς ἄνθρωπος ἥμαρτεν ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως καί κατατάξῃ τήν ψυχήν αὐτοῦ μετά ὁσίων καί δικαίων ἐν τῷ Παραδείσῳ. Γένοιτο”.
Τό σκήνωμα τοῦ κεκοιμημένου ἐσυνώδευσεν ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Γεράσων κ. Θεοφάνης, συνοδεύοντος καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Καττάρων κ. Μακαρίου καί πάντων εἰς τόν τόπον τοῦ ἐνταφιασμοῦ αὐτοῦ εἰς τό Κοιμητήριον τῆς Ἁγίας Σιών.
Αἰωνία ἡ μνήμη αὐτοῦ!
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας
