Γράφει η Ζαμπία Λαζανάκη
Η μνήμη της καρδιάς κάποιες φορές γδύνεται από εκείνο το αραχνούφαντο πέπλο του χρόνου και θυμάται…
Τίποτα δεν καταλαβαίνω πια.
Γιατί μας άφησαν να φύγουμε;
Ο πατέρας μου…
Ο πατέρας μου καθόταν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μισοξαπλωμένος στην αγκαλιά της μάνας, με εκείνο το βλέμμα…όχι δεν μπορώ να τον κοιτάζω, ο πατέρας μου δεν κοιτούσε έτσι.
Κοιτάζω μπροστά…ο αδελφός μου στη θέση του οδηγού δεν μιλάει.
-Γιατί μας άφησαν να φύγουμε; Ο πατέρας δεν έγινε καλά.
Ο αδελφός μου δεν μιλάει
-Γιώργο γιατί μας άφησαν να φύγουμε πες μου;
Ο αδελφός μου δεν μιλάει…
Είναι τυχερός είπαν οι γιατροί θα μπορούσε να είχε πεθάνει από το εγκεφαλικό.
Είναι τυχερός …ποιος;
Αυτός δεν είναι ο πατέρας μου.
“Μπαμπά, κοίταξε με μπαμπά
Εγώ είμαι, με θυμάσαι;”
Είναι τυχερός είπαν οι γιατροί…
Άνοια .
Τυχερή άνοια.
Καθόμαστε στο τραπέζι της αυλής
«Έλα να γράψουμε μπαμπά
Γράψε το όνομα σου το θυμάσαι;»
Πιάνει το στυλό με αυτά τα τεράστια χέρια,,αυτά τα χέρια που χωρούσαν τα πάντα και γράφει.
Θυμάται.
Καθόμαστε στο τραπέζι της αυλής .
Διαβάζω και τον νιώθω να με κοιτάζει.
Σηκώνω το κεφάλι και του χαμογελώ, μου χαμογελάει και εκείνος
Αχ Θεέ μου, λες…
-Ποια είσαι ;
-Εγώ είμαι μπαμπά…
Χαμογελάει…λες;
-Ποια είσαι;
-Εγώ μπαμπά η κόρη σου.Με Θυμάσαι;
Με κοιτάζει σαν να με βλέπει πρώτη φορά
Χαμογελάει
Δεν με Θυμάται.
Τον ακούω να σιγουραγουδά και ξεσηκώνω το σπίτι.
Έρχονται τα παιδιά ,τα εγγόνια του, με το μαντολίνο και αρχίζουν τις μαντινάδες.
Κι ο Γιώργος τραγουδά και η μάνα.
Δεν παίρνω τα μάτια μου από πάνω του, κλαίει… ναι κλαίει.
«Σταματήστε» τους φωνάζω.
-Τι έχεις μπαμπά ;Γιατί κλαις;
Ίσα που βγαίνει η φωνή του
-Αγάπη …πολλή αγάπη.
Τον αγκαλιάζω και κλαίμε μαζί.
Ένας ψηλός γεροδεμένος άντρας ήταν ο πατέρας.
Με μεγάλα βαριά βήματα και τεράστια σκαμμένα χέρια.
Ίσιο παράστημα υπερήφανο όπως κι εκείνον.
Ακόμα νομίζω ότι είναι ο άνθρωπος που έχω αγαπήσει πιο πολύ στη ζωή μου.
Πάντα θα νιώθω ευλογία που τον είχα πατέρα, που ακούω πολλές φορές τον Γιώργο μας να τον επαναλαμβάνει.
Ένα χρόνο είχε αυτήν τη τυχερή άνοια που του έσκαψε το μυαλό και μας έσβησε από εκεί.
Στο μυαλό μόνο στο μυαλό, γιατί η καρδιά έχει μνήμη ,θυμάται, σιγοτραγουδά και κάποιες μέρες κλαίει.
