Γερμανός αξιωματικός των αλεξιπτωτιστών, έγραψε στην αναφορά του για την Θρυλική Μάχη της Κρήτης, που διήρκησε δέκα μέρες (20-31 Μαΐου 1941) και καθόρισε την έκβαση του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, με 9.000 νεκρούς, όπως δημοσιεύεται στο περιοδικό «του Ψηλορείτη οι στράτες».
«Στο λιγοστό φως της ημέρας, θυμάμαι που πετάχτηκε σαν αγρίμι, μέσα από τους αγκαθωτούς θάμνους σαν αστραπή, μια λεπτόκορμη σιλουέτα, στα μαύρα ντυμένη, με ψηλές μπότες και σαρίκι στο κεφάλι, που δίχως καθυστέρηση φύτεψε με το γερμανικό αυτόματο που κρατούσε, πέντε σφαίρες στο στομάχι δύο αλεξιπτωτιστών.
Πριν προφτάσουμε να αντιδράσουμε, έπεσε κάτω γλιστρώντας σαν φίδι, μέσα στους θάμνους, με δαιμονισμένη ταχύτητα. Αντιδρώντας γρήγορα, τον κυκλώσαμε και προσπαθήσαμε να τον εξουδετερώσουμε.
‘Όταν έφθασα κοντά του, δεν είχε ακόμα πεθάνει. Τα μάτια του ανοιχτά, κατάμαυρα, λες και φοβέριζε τον ερχομό του θανάτου, όμως όλο σχεδόν το κορμί του ήταν χτυπημένο από τα θραύσματα της χειροβομβίδας.
Τον σήκωσα και ακούμπησα την πλάτη του στον κορμό μιας χοντρής ελιάς. Ειλικρινά με είχε συνεπάρει η τακτική που μαχόταν. Θα ήταν περίπου 18 χρονών, πριν ξεψυχήσει, κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια το στοχασμό μου και χαμογέλασε.
Ξαφνιάστηκα. Δεν ήξερα αν χαμογελούσε σε μένα ή το θάνατο, που φτερούγιζε για να ιον πάρει. Σήκωσε με κόπο το δεξί του χέρι, πήρε από το λαιμό του ένα σταυρό που κρεμόταν, τον φίλησε κι έγειρε το κεφάλι πλάγια, ξεψυχώντας με καρφωμένο στα χείλη του το χαμόγελο.
Όμως, η έκπληξή μου έμελλε να κορυφωθεί, όταν τραβώντας το σαρίκι του για να τον ξαπλώσω χάμω, ξεχύθηκε απ’ το κεφάλι του μισό μέτρο κατάμαυρα μαλλιά. Τότε μόνο κατάλαβα πως ήταν γυναίκα. Ήταν κάτι που δεν το περίμενα. Ένοιωσα στο λαιμό μου έναν κόμπο να με πνίγει.
Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποιούσα ότι η μοίρα των αλεξιπτωτιστών θα’ ταν πολύ δύσκολη στην Κρήτη.
Πηγή: rodiaki.gr
