Του Σταύρου Φωτάκη
Γεννηθήκαμε την ίδια χρονιά του 1941, σε δυό διαφορετικά χωριά του Ρεθέμνους, που τα συνδέουνε κοινοί αγώνες σε όλα τα επίπεδα, μα και κοινά χαρακτηριστικά τση ταυτότητας και τση πίστης μας. Εμαθητέψαμε μαζί στο Γυμνάσιο του Ρεθέμνους, με χίλιες δυό στερήσεις, μα ετιμήσαμε τον ιδρώτα τω γονέω μας. Οι δρόμοι μας εχωρίσανε για αρκετά χρόνια, γιατί έτσα εδιαλέξαμε να πορευτούμε, για να εξασφαλίσομε καλύτερες συνθήκες στη ζωή μας.
Μα ήτονε τυχερό οι δρόμοι μας να ξανασμίξουνε, αφού έτυχε να διαλέξομε για συντρόφισσες τση ζωής μας δυό αδερφάδες. Πρώτος εσύ εδιάλεξες την Αγγέλα, την πρωτοκόρη τση πεθεράς μας, μιας αξιοσέβαστης και χαροκαμένης Κυρίας, μιας άξιας ηρωϊδας των Μελάμπων, που ανάθρεψε και σπούδαξε, σαν άντρας και σα γυναίκα, τσι δυό πεντάρφανες θυγατέρες της. Με την Αγγέλα εδημιουργήσετε μια σωστή οικογένεια, με δυο θαυμάσια παιδιά τη Νόνα και το Σήφη, τα εσπουδάξετε και σας εχαρίσανε τρία χαριτωμένα εγγονάκια. Και σε ακολούθησα αργότερα, αφού συνταίριαξα με τη δευτεροθυγατέρα τση πεθεράς μας τη Νίτσα, συμπληρώνοντας τη χαρά στο σπιτικό της, για 21 χρόνια, ως το 1996 που έφυγε από τη ζωή.
Πολλά κοινά μας εσυνδέσανε, σε αγώνες για ελευθερία και δημοκρατία, για μόρφωση και γνώση, για έρευνα και συγγραφικό έργο. Ήσουνα πάντα ανήσυχος για τη ζωή, αναζητούσες το ηθικό, το έντιμο, το ιδανικό. Ερευνητής της ιστορίας, της λαογραφίας, της παράδοσης, γυρνούσες κάθε καλοκαίρι καθημερνά όλα τα σοκάκια των Μελάμπων, από σπίτι σε σπίτι, να συναντήσεις προπαντός γριές και γέρους, αυθεντικές πηγές πληροφόρησης, να σου αφηγηθούνε τον πλούτο των γνώσεων που εκουβαλούσανε μέσα τους. Και εκατέγραφες τα πάντα με τη μεθοδικότητα που σε διέκρινε, για να τα επεξεργαστείς αργότερα και να τα φέρεις στην επιφάνεια, με το αξιόλογο βραβευμένο συγγραφικό σου έργο. Σπουδαίες διαλέξεις, διοργάνωση αξιόλογων πολιτιστικών εκδηλώσεων και πολλά άλλα σημαντικά πράγματα έχουνε καταγραφεί στο ενεργητικό σου. Ανέβηκες επάξια τα σκαλιά της διδασκαλικής ιεραρχίας, ως Δάσκαλος, ως Διευθυντής Σχολείου και ως Σχολικός Σύμβουλος και από όπου επέρασες άφηκες ζωντανά τα αποτυπώματά σου.
Δυστυχώς όμως, εδώ και πολλά χρόνια, ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας ανέκοψε τη σπουδαία πορεία σου και άλλαξε εντελώς τη ζωή σου. Οι γιατροί και τα φάρμακα εμπήκανε καθημερνά στη ζωή σου, δίχως όμως να μπορέσουνε να σε γιατρέψουνε. Και δεν εφτάνανε ετούτανά τα βάσανα, αλλά ήρθενε και ο αναπάντεχος μισεμός της συντρόφισσάς σου της Αγγέλας και σου επιδείνωσε την όλη κατάσταση.
Νίκο, φαίνεται πως και στον άλλο κόσμο ελιγοστέψανε οι έντιμοι, οι ηθικοί, οι διαλεχτοί, οι μερακλήδες, γι αυτό σε επήρανε σήμερο να τους πρεπίσεις και εκεί.
Νίκο, έφυγες βασανισμένος, μα με ψηλά το κεφάλι, γιατί έκανες κάτι πιο πάνω από το καθήκον σου, στη οικογένειά σου και στην κοινωνία γενικότερα.
«Το σώμα ’ποχωρίζεται ’πό τη ψυχή που βγαίνει,
σαν έεις νάμι στη ζωή αθάνατο ’πομένει.»
Καλοστραθιά αδερφέ Νίκο και καλή αντάμωση.
