Με τον καλύτερό μου φίλο, Σίμωνα Ταπεινό, ακολουθήσαμε εκείνη την κοπέλα του Λούνα Παρκ, που έδινε στη σκοποβολή τα βελάκια.
Και αυτή μας οδήγησε στις πρώην στέρνες, σε κάτι παράγκες, που έμενε με το φίλο της.
Και μπήκαμε και μας κέρασαν κρασί και ψωμί.
Βγήκα ύστερα και κοίταγα και δεν υπήρχε καθόλου νερό στις στέρνες, αλλά σε μια ξερολιθιά, χωρίς καθόλου χώμα, χωρίς καθόλου νερό, είχε ανθίσει ένα ραδίκι, ένα λουλούδι πανέμορφο.
Με τον ήλιο μόνο είχε ανθίσει, με τον ήλιο μόνο ζούσε.
Αυτή ήταν η ιδέας μου, όλης της ”Ευδοκίας”.
Ένα λουλούδι που τα καταφέρνει μες στην πέτρα.
Η Ελλάδα, δηλαδή…
Την άλλη μέρα κάθισα κι έγραψα το σενάριο.
Όταν προβλήθηκε το 1971 στους κινηματογράφους η ταινία συνάντησε την εχθρότητα.
Διάβασα λοιπόν και γέλασα ότι σήμερα έχει αναγνωρισθεί ως μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες.
Αλέξης Δαμιανός
Σαν σήμερα, το 2006, έφυγε από τη ζωή.
Πηγή: Πρόσωπα
