Από τύχη ή ατυχία δεν έγινα στυλίστας στη Stefi Films.
Με φώναξαν, είδαν τη δουλειά μου, αλλά με είδε και ο σκηνοθέτης Γιώργος Πανουσόπουλος και με πήρε σε μια διαφήμιση.
Έτσι ακολούθησα το δρόμο του ”επιδεικνύομαι” και όχι του ”είμαι πίσω από τις κάμερες και κάνω πράγματα”, που στην τελική, πιστεύω πως θα μου πήγαινε και με το παραπάνω.
Πήρα από νωρίς τη φήμη του καλού ηθοποιού, ήρθε και η συνεργασία μου με τον Νίκο Νικολαίδη και κάναμε τη ”Γλυκιά Συμμορία”.
Ακολούθησαν ”Τα παιδιά του Κρόνου” και το ”Μετέωρο και Σκιά”, όπου πήρα τα βραβεία μου.
Με έβλεπαν λες και ήμουν ο Ζεράρ Φιλίπ.
Δε με ένοιαζαν οι τελετές απονομών, ένιωθα αμήχανα.
Κοιτούσα πότε θα τελειώσουμε, να βγω με την παρέα μου.
Δε μπορώ να πω ότι η υποκριτική λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά, είναι μεγάλη κουβέντα.
Οι περισσότεροι συνάδελφοί μου, απ’ όσο ξέρω, είναι λίγο υστερικοί.
Αν η υποκριτική λειτουργούσε ψυχοθεραπευτικά, υποθέτω ότι θα έπρεπε να είναι λίγο πιο κουλ.
Η υποκριτική σε αναγκάζει λίγο να ”φαγωθείς” με τον εαυτό σου.
Σε αναγκάζει να ψαχτείς, όσο μπορείς.
Αυτό είναι ένα μεγάλο συν.
Μερικές φορές κάθομαι και λέω: ”έκανες πριν από 40 χρόνια ένα φιλμ
και από τότε δε μπόρεσες να κάνεις κάτι ανάλογο;”
Αλλά μετά σκέφτομαι ότι, όχι, δεν έτυχε κάτι ανάλογο.
Τόσα χρόνια η ”Γλυκιά Συμμορία” μου δίνει ψωμί.
Έτσι είναι.
Και από το ”Κάμπινγκ” με θυμάται πολύς κόσμος.
Καλό ήταν.
Πλάκα είχε.
Έχω ζήσει μια διπλή, σπασμένη ζωή.
Από τη μία ήταν οι ταινίες και η όποια δημοσιότητα και από την άλλη ήταν τα προσωπικά μου, που ήταν άλλα αντί άλλων.
Ουσιαστικά για είκοσι χρόνια ήμουν μπλεγμένος με ουσίες.
Αν δεν υπήρχε αυτό το μπλέξιμο προφανώς θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά τα πράγματα.
Τα ντραγκς αν γίνουν σκληρά σε κρατάνε όλη μέρα χάλια και αν την ίδια στιγμή προσπαθείς να στήσεις μια καριέρα και να είσαι εντάξει στις υποχρεώσεις σου, να είσαι στην ώρα σου και ενεργός στο γύρισμα, όλο αυτό έχει δύο όψεις.
Και η μία είναι φρικιαστική.
Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι στη δουλειά, τόσα χρόνια ρε παιδί μου, δεν ήρθε ένας να μου πει κάτι, να μου κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου.
Κάποια στιγμή δεν πήγαινε άλλο.
Έφυγα από την Αθήνα.
Είμαι τυχερός που βρέθηκε η Σκόπελος, να με πετάξει το κύμα εκεί, για να μην πνιγώ.
Είμαι πολύ ευχαριστημένος που κατάφερα να επιζήσω, γιατί βλέπω κόσμο, ανθρώπους που τα πίναμε μαζί, άλλοι διαλυμένοι στα πεζοδρόμια, άλλοι τρελοκομεία, άλλοι πεθαμένοι.
Άργησα να διασωθώ αλλά τελικά τα κατάφερα.
Εντάξει.
Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι να βρει ο καθένας ειρήνη με τον εαυτό του.
Εγώ με τον Τάκη έχω κάνει την ειρήνη μου.
Είναι εύθραυστη βέβαια, αλλά καθώς ο καιρός περνάει, γίνεται ολοένα και πιο σταθερή.
Τάκης Μόσχος
Σαν σήμερα, το 2019, έφυγε από τη ζωή.
…………………………………………………………
Πηγές:
popaganda. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη στον Θεοδόση Μίχο.
anmag. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη στον Αντώνη Παναγιωτόπουλο – Πιπεριάν.
Πηγή: Πρόσωπα
