Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα με το γηροκομείο στα Χανιά; Έχουμε να κάνουμε με fake news και συκοφαντίες απολυμένων υπαλλήλων ή όντως μιλάμε για άθλιες συνθήκες διαβίωσης, για εξευτελισμό της ανθρώπινης ζωής και πιθανότατα για «εταιρεία δολοφόνων»;
Αυτά είναι δουλειά της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης να τα βρει. Όχι μόνο στην Κρήτη αλλά και όπου υπάρχουν καταγγελίες για οίκους ευγηρίας.
Δουλειά, όμως, της πολιτείας είναι να ελέγξει όλα τα γηροκομεία, δημόσια και ιδιωτικά. Το έχει κάνει ποτέ; Ή αφήνονται στην τύχη τους οι απόμαχοι της ζωής;
Εχει ελέγξει οποιαδήποτε κυβέρνηση αν τηρούνται οι προδιαγραφές που έχουν τεθεί;
Γίνονται συνεχείς έλεγχοι προκειμένου να διαπιστωθεί αν οι ηλικιωμένοι, στα τελευταία χρόνια της ζωής τους απολαμβάνουν υπηρεσίες που αξίζουν; Που πληρώνουν ή που πλήρωσαν μια ζωή για να έχουν ένα τέλος που δεν θα προσβάλλει τους ίδιους αλλά και το ανθρώπινο είδος;
Εχει υπάρξει μέριμνα τον τελευταίο χρόνο με την πανδημία ώστε να τηρούνται απαρέγκλιτα οι υγειονομικοί κανόνες και να μην πεθαίνουν οι ηλικιωμένοι σαν… το σκυλί στο αμπέλι;
Αυτά πρέπει να απαντήσουν οι αρμόδιοι και αν δεν το έχουν κάνει να λογοδοτήσουν. Τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, τους πατεράδες και τις μητέρες μας, τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν μια ζωή για να απολαμβάνουμε εμείς μια καλύτερη ζωή, πρέπει να τους έχουμε πολύ ψηλά.
Όμως, έχω δύο απορίες. Η πρώτη είναι ρητορική: Πώς υπάρχουν άνθρωποι που απλώνουν χέρι σε ηλικιωμένους;
Δηλαδή πώς υπάρχουν άθλιοι που θα χτυπήσουν, θα πνίξουν με το φαγητό, θα αφήσουν άπλυτους γέρους ανθρώπους;
Πώς θα τους σκοτώσουν για να τους πάρουν την περιουσία;
Ρητορική ερώτηση γιατί η απάντηση είναι αυτονόητη. Η ανθρώπινη φύση έχει και κτήνη.
Το δεύτερο ερώτημα, όμως, έχει να κάνει με τους συγγενείς των ηλικιωμένων. Δεν μπορεί, όλο και κάποιος συγγενής θα ενδιαφερόταν για τους ανθρώπους αυτούς που ήταν «παρκαρισμένοι» στον οίκο ευγηρίας στην Κρήτη ή και αλλού.
Πώς δηλαδή πέθαναν 70 και πλέον άνθρωποι και κανείς δεν σκέφτηκε ότι μπορεί να κρύβεται κάτι πολύ σοβαρό;
Πώς άφησαν ένα χρόνο ηλικιωμένους να είναι παρατημένοι σε κάποιο γηροκομείο; Αν και υπήρχαν απαγορεύσεις λόγω κοροναϊού δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να πάνε να δουν τι κάνουν οι δικοί τους άνθρωποι;
Δεν ρώτησαν ποτέ τους υπεύθυνους, δεν πήγαν ένα χρόνο τώρα να τους δώσουν κάτι; Δεν πήραν ούτε ένα τηλέφωνο;
Και στο κάτω – κάτω, σε τέτοιες συνθήκες θα μπορούσαν να τους πάρουν από το γηροκομείο, να τους προσέχουν περισσότερο στο σπίτι τους ή σε ένα άλλο ενοικιασμένο σπίτι.
Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής: Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι αναγκάζονται να στείλουν τους δικούς τους σε γηροκομείο;
Ότι έχουν δουλειές και ίσως δεν πηγαίνουν όσο πρέπει να τους επισκεφτούν.
Υπάρχουν και οι μοναχικοί στη ζωή, υπάρχουν κι εκείνοι που έχουν προβλήματα με άνοιες και δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα.
Όμως, η μεγάλη πλειοψηφία έχει συγγενείς. Παιδιά, εγγόνια και ανίψια. Πώς τους αφήνουν να γίνονται έρμαια βασανιστών, δολοφονών ή και απλά άθλιων υποκείμενων που απλώνουν χέρι σε ηλικιωμένους;
Δείξτε, λοιπόν, μεγαλύτερη στοργή, αγάπη και προσοχή στους γέρους, είτε είναι σε κάποιο οίκο ευγηρίας είτε αλλού.
Αν δείτε τα μάτια τους που ικετεύουν για λίγη ζωή με ποιότητα, για ένα χάδι, για μια καλή κουβέντα, για έναν παρηγορητικό λόγο, θα καταλάβετε τι λέω.
Και μην ξεχνάμε όλοι: Απλοί ιδιώτες και πολιτικοί. Η ζωή κάνει κύκλους. Εκεί που είναι τώρα οι δικοί μας ηλικιωμένοι θα βρεθούμε κι εμείς.
Θα θέλουμε να μας φέρονται έτσι; Θα θέλουν να μας έχουν εγκαταλείψει; Να μην μας επισκέπτονται, να μην φέρνουν καν τα εγγόνια, να μην προσφέρουν έστω μια πρόσκαιρη χαρά;
Τους γέρους και τα μάτια σας, λοιπόν. Οχι γιατί μπορείτε να αποτρέψετε το αναπόφευκτο. Αλλά γιατί μπορείτε να τους κάνετε να πεθάνουν με το κεφάλι ψηλά.
Πηγή: in.gr – Βασίλης Σ. Κανέλλης
