Του Γιώργου Μυλωνάκη*
Δε μπορώ να μένω άλλο αμέτοχος σ αυτό το δράμα…
Να χάνονται άνθρωποι κυρίως νέοι σ ένα πόλεμο με την άσφαλτο.
Μια λύση υπάρχει…
Να νιώσουμε το αίμα των νέων που βράζει.
Να μάθουμε για την αδρεναλίνη.
Να σκύψουμε και να τους πούμε δυο κουβέντες ψυχής.
Πως το οινόπνευμα ευφραίνει καρδιές και στιγμές αλλά δεν οδηγούμε, όταν πίνουμε.
Πως η ζωή είναι το ωραιότερο δώρο που μας χαρίστηκε αλλά μας δίνετε άπαξ.
Κι ύστερα να σηκωθούμε απ τους καναπέδες μας και να πούμε στην πολιτεία ως εδώ.
Να διεκδικήσουμε σύγχρονους και ασφαλείς δρόμους για όλο το νησί και για όλους.
Να διεκδικήσουμε πίστες, όπου η αδρεναλίνη θα ταρακουνάει την εσωτερικότητα των νέων μας, με τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια.
Να μην κτίζουμε στους δρόμους εκκλησάκια, αλλά να Υ κρατήσουμε στη ζωή τα παιδιά μας.
Εκλογές είναι μπροστά μας ας αδράξουμε την ευκαιρία, να γίνει μια αρχή.
* Ο Γιώργος Μυλωνάκης είναι συνταξιούχος Δάσκαλος
