Γράφει ο Γιάννης Λιονάκης
Πριν λίγο φεύγοντας από το γραφείο μου με το αυτοκίνητο, καταφέρνω μόλις να αποφύγω ένα παλικαράκι που βρέθηκε μπροστά στους τροχούς μου.
Πήρε στροφή με απίστευτη ταχύτητα και με απίστευτα ριψοκίνδυνο τρόπο.
Έχω ανοιχτό το παράθυρο και του φωνάζω «που πας έτσι»;
Μετά από 30 m συναντώ το παιδί πεσμένο κάτω μαζί με το ποδήλατο.
Σταματάω και του λέω, παλικάρι μου να σε βοηθήσω; Εισαι καλά; Γιατί δεν προσέχεις, το ξέρεις ότι κινδυνεύεις να σκοτωθείς; Τι μου απάντησε;
«Εγώ ξέρω και πέφτω με τρόπο»!!
Όπως το ακούτε.
Τον ρωτώ, τι τάξη πηγαίνεις, και προλαβαίνει να μου πει δευτέρα γυμνασίου.
Σηκώνεται γρήγορα είναι κάθιδρος, βγάζει ένα κινητό από την τσέπη του, μιλάει, γράφει, δεν ξέρω τι ακριβώς κάνει και συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο την ίδια οδηγική συμπεριφορά.
Γονείς έχετε το νου σας.
Σε λίγες μέρες είμαι βέβαιος αυτό το παιδί θα ανέβει σε μηχανή και θα συνεχίσει να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο.
Σας παρακαλώ ασχοληθείτε περισσότερο με τα παιδιά σας!
