Του Αρχιμ. Αντωνίου Φραγκάκη, Ιεροκήρυκος Ιεράς Μητροπόλεως Γορτύνης και Αρκαδίας.
Τον Όσιο Γέροντα Εφραίμ Δικαίο της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα Αγίου Όρους, τον γνώρισα ως ουρανομήκη άνδρα πνευματικού μεγαλείου και ακραιφνούς θεολογικής συγκρότησης. Κατά την ταπεινή μου άποψη ήταν ο επιφανέστερος σύγχρονος Αγιορείτης …
Διέπρεψε στην επίπονη κονίστρα της μαρτυρικής υπακοής και της εμπνευσμένης ασκητικής βιοτής,
στο αδιάλειπτο άθλημα της μονολόγιστης ευχής,
της γονιμότατης εντρύφησης στον “λειμώνα” της αγιογραφικής και αγιοπατερικής παράθεσης,
της θεοδίδακτης και απλανούς, μέσω του ενδιάθετου λόγου,
γνωσιολογίας,
της ρωμαλέας πάλης του με τα πονηρά πνεύματα,
γενναιότητα που αντλούσε από την παροιμιώδη ταπεινοφροσύνη του και την εκ του Σταυρού προερχόμενη, ισόβια όντως θεοδυναμία του,
της πληρεστάτης αφομοίωσης και προβολής της ησυχαστικής μεθοδολογίας,
της χαρισματικής εξομοίωσής του με το Αρχέτυπο της θεόπλαστης ανθρώπινης δημιουργίας,
της σθεναρής αλλά και μειλιχιότροπης ορθοδόξου ομολογίας,
της θυσιαστικής και αδιάλειπτης αγαπητικής χορηγίας,
της πεφωτισμένης και εμπειρότατης εξομολογητικής ποδηγεσίας,
της ωκεάνιας νοητικής διαπλάτυνσης και παιδείας,
της διάπυρης προσευχητικής ανάτασης και ικεσίας,
της χειμαρρώδους γλυκόφθογγης και συμπεπυκνωμένης διδασκαλίας,
της ισορροπημένης και απαθούς συμπεριφοράς και φιλαδελφίας,
της αγόγγυστης ισόβιας υπομονής και της οσιότροπης καρτερίας,
της αδιάλειπτης σταυρικής κένωσης και της αναστάσιμης Χριστοζωίας!
Αντέγραψε τον “παππού ” και τον “πατέρα” του, τους μεγάλους αναμορφωτές του Αγιωνύμου Όρους και σύνολης της Ρωμεΐκης ιδιοσυστασίας, οσίους και θεοφόρους Πατέρες Ιωσήφ τον ησυχαστή και Εφραίμ τον Φιλοθεΐτη…
Τον είχαμε πολλοί δάσκαλο και καθοδηγητή, ειδικά στην λεπτή και ευθυνοφόρο ενάσκηση του μυστηρίου της μετανοίας…
Δεν ξέρω αν κοιμήθηκε ποτέ σε κρεβάτι…
“Υποπίαζε και δουλαγωγούσε” (Α Κορ., Θ,27) σκληρά το φθαρτό σαρκίο του, όχι γιατί το θεωρούσε απόβλητο κατά την μανιχαϊστική δοξασία, αλλά για να αφαιρεθεί από την μεταπτωτική του συγκρότηση, κάθε δείγμα του παλαιού ανθρώπου και να φανεί “εν αυτώ” η καινή κτίση, η εσχατολογική πληρότητα, η Εκκλησιόσδοτη Χριστοειδία!
Τον είδαμε να “τραβάει κομβοσχοίνι” μετά δακρύων στο σπήλαιό του Αγίου Μύρωνος Μαλεβιζίου, και το αγίασμα να φουσκώνει μέχρι εκχειλίσματος, στο βαθύ φρεατίδιο από όπου εκπηγάζει και διανέμεται…
Εντύπωση μου έκανε η συνάντησή του με την Οσία Γερόντισσα Γαλακτία…
Έλαμψαν τα πρόσωπα και των δύο και δεν ομίλησαν αρχικά.
Έπιασε η γερόντισσα το αριστερό χέρι του και ιδιαίτερα τον καρπό.
Βρήκε το σφυγμό του.
Κοιταζόντουσαν και έλαμπαν από χαρά.
Επικρατούσε σιωπή…
Μίλησαν στον ενδιάθετο καρδιακό λόγο!
“Τα είπαμε όλα” είπε, κατόπιν, με χαμόγελο και νόημα ο εν-Χριστωμένος Γέροντας Εφραίμ!
Έπειτα, φαναρά ενταγμένος σε ατμόσφαιρα μυστηρίου, ψέλλισε τούτο μόνο: “Λίγο ακόμα Γερόντισσα…λίγο ακόμα και θα πας επάνω στο σπίτι σου”.
Τους αφήσαμε, όμως, μόνους ώρα αρκετή.
Όταν εκείνος εξήλθε, είπε μία λακωνική αλλά χαρακτηριστικότατη φράση:
“Έφθασε στα μη περαιτέρω! Δεν προσμετρούνται τα ύψη της”.
Μετά την κοίμησή της παρήγγειλε σε πνευματικά του παιδιά στο Ηράκλειο, να επικαλούνται ειδικά στις δύσκολες στιγμές τους, τον Όσιο Ευμένιο τον Νέο και την Οσία Γερόντισσα Γαλακτία ,” την ταχύτατη στην αντίληψη και βοήθεια” όπως χαρακτηριστικά έλεγε …
Ομολογώ, ότι πρώτη φορά είδα αυτόν τον αμεσότατο τρόπο επικοινωνίας στη ζωή της Γερόντισσας Γαλακτίας, αν και πολλές φορές έπιανε τον σφυγμό της χειρός των επισκεπτών και τους ομιλούσε… Ειδικά, σε ιεράρχη του Οικουμενικού Θρόνου που την επισκέφθηκε, υπέδειξε να καθίσει απέναντι της και του ομιλούσε μέσα στην καρδιά του μυστικά αλλά αισθητά, δίδοντάς του απαντήσεις σε όσα τον απασχολούσαν και επιθυμούσε να την ρωτήσει!
” Δεν μου συνέβη ποτέ άλλοτε κάτι τέτοιο ” παρατήρησε εκείνος…
Τώρα, ομού θα αγάλλονται στην άκτιστη Θεία Φωτοχυσία ο Όσιος Γέροντας Εφραίμ και η Οσία Γερόντισσα Γαλακτία! Απεξεδύθη και εκείνος το χοϊκό του περίβλημα έπειτα από συντομότατη αλλά και οδυνηρότατη νόσο. Ανέβηκε δια της αδιάλειπτης δοξολογίκης του αναφοράς στο ύψος των Αγίων Μαρτύρων, καταχωρήθηκε πανηγυρικά στους κόλπους της Θείας απεραντοσύνης, συνευφραινόμενος μετά των Πατέρων του…
Προσέδωσε στον Εράσμιο Νυμφίο της Εκκλησίας τα ζώπυρα της περιφλεγούς αφοσίωσης και αγάπης του, αφού επικύρωσε την επίγεια εμπνευσμένη του σκυταλοδρομία, με μια εμβιωμένη φραστική κατάθεση και ζηλευτή σημειολογία, το “σε αγαπώ Χριστέ μου” και με αυτό πέρασε από την κοιλάδα του Κλαυθμώνος στην Ουράνια Βασιλεία!
Εμείς σε μακαρίζομε Γέροντα, “αναθεωρούντες την έκβαση της αναστροφής μας” κοντά σου και δια βίου θα ατενίζουμε το τιμαλφέστατο εκμαγείο της αστραπηβόλου μορφής σου και θα τρεφόμαστε από τα ζωογόνα νάματα της θεόπνευστης ρηματοδοσίας σου.
Τα τέκνα της αδελφότητος που συνέστησες αποκαλυπτικώς και γαλούχησες φιλοκαλικώς είναι μακάρια, διότι “έχουν σπέρμα εν Σιών και οικείους εν Ιερουσαλήμ”!(Ησ. 31 Θ΄)
Είθε, να αντλήσουν όλοι όσοι σε σεβάσθηκαν, σε αγάπησαν και έστω ακροθιγώς μαθήτευσαν κοντά σου, λίγη Χάρη από την άφατη δόξα σου και λίγη Χριστομίμηση από την ενθεότατη πολιτεία σου.
Να έχουμε την ευχή σου.
