+ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ: (Γράφει ο Γιάννης Χ. Φρατζεσκάκης κάτοικος Μελάμπων Ρεθύμνου γενέτειρας των Αγίων τεσσάρων Νεομαρτύρων Γεωργίου, Αγγελή, Μανουήλ και Νικολάου των εν Ρεθύμνη αθλησάντων)
«Την Γερόντισσα Γαλακτία την γνωρίζω από παιδί. Δεν είμαι κάτοικος Πόμπιας αλλά κατά το μισό μέρος κατάγομαι από εκεί. Είναι το χωριό της μητέρας μου που κοιμήθηκε πρόσφατα. Η Γερόντισσα ήταν δεύτερη ξαδέλφη της γιαγιάς μου με καταγωγή από το διπλανό χωριό που λέγεται Αληθινή. Από εκεί ήταν και η γιαγιά της Γερόντισσας, η Ελισάβετ η Αναγνώσταινα και ήταν αδελφή του παππού της γιαγιάς μου. Δεν περιγράφονται όσα ζήσαμε κοντά της. Όχι μόνο εγώ αλλά και άλλα νεαρά παιδιά από το χωριό μας, Μέλαμπες Ρεθύμνου. Εμένα μου έκανε περισσότερο εντύπωση η μητρότητά της, η αγάπη που ήταν θεϊκή, δεν την έχω ξανασυναντήσει, η γλυκύτητα, το ενδιαφέρον, η ηρεμία, η χαρά, η παρηγοριά που είχε και που σκορπούσε. Κάθε μέρα τηλέφωνο. Όλα τα παιδιά από εδώ τα θεωρούσε εγγονάκια της γιατί τα εξομολογούσε το παιδί της ο π. Αντώνιος. Όταν έπαθε το τελευταίο εγκεφαλικό και δεν μας θυμόταν πιά, το προηγούμενο βράδυ είπε σ’ εμένα και στον φίλο μου τον Αρίστο που μιλούσε κάθε μέρα μαζί μας. Το είπε ξεχωριστά στον καθένα: «Είναι η τελευταία φορά που μιλάμε στο τηλέφωνο»!
Το είπαμε ο ένας στον άλλο και μας παραξένεψε αυτό. Την επόμενη μέρα ήρθε το βαρύ εγκεφαλικό και έπεσε οριστικά στο κρεββάτι. Πλέον ενεργούσε θαυμαστά αλλά μόνο με την ψυχή. Ο εγκέφαλος δεν θυμόταν τίποτα. Πολλά, άπειρα τα περιστατικά που ζήσαμε κοντά της. Διόραση και προόραση μοναδική! Ένα ανάπηρο παιδί Ανδρέας στο όνομα, ήρθε με την μητέρα του μαζί μας. Κατάκοιτη η Γερόντισσα. Τον σταύρωσε. Του είπε ότι έπαθε την αναπηρία εκεί που έδινε και έπαιρνε τούβλα ο αδελφός του που έκτιζε! Του είπε ότι θα γίνει καλά: <θα αφήσεις την καρέκλα και θα παίζεις πήδους> θα κάνεις δηλαδή άλματα! Τώρα αρχίζει να πραγματοποιείται η προφητεία της αυτή! Του είπε: <Έβγαλες το Σταυρό σου στο στρατό και έπαθες ό,τι σου είπε αυτός>! Τί είχε συμβεί; Όταν ήταν στο στρατό, ένας συστρατιώτης του, του είπε μια μέρα: <Βγάλε το Σταυρό σου να σου πω ό,τι θα σου συμβεί>. Όντως, έβγαλε τον Σταυρό του και του είπε: <Μόλις πάρεις απολυτήριο έξι μέρες μετά θα αρρωστήσεις>. Έτσι ακριβώς έγινε. Η Γερόντισσα γενικά έλεγε, ότι όταν συνεργασθούμε με τις τσιγγάνες που λένε πως ανοίγουν την μοίρα, με μάγους κλπ. επιτρέπει ο Θεός για παιδαγωγία μας να πάθομε όσα μας πουν!
Παρεμπιπτόντως αναφέρω, ότι όπως είπε στον Ανδρέα για τον <πήδο> (=άλμα), έτσι είπε και σε ένα ταξιτζή που είναι πνευματικό παιδί του π. Αντωνίου την ίδια φράση. Είχε πολύ δύσκολη αρρώστια. Τον σταύρωσε στο σημείο που είχε το πρόβλημα και μετά πήγε με το χέρι της και σε άλλα δύο σημεία πάνω στο σώμα του. Είπε: <Έχεις και εδώ και εδώ! Μη φοβάσαι όμως! Θα γίνεις τόσο καλά, που θα παίζεις τον πήδο (=άλμα) από επαε (=εδώ) και θα πηγαίνεις απέναντι στο πεντένι (=τοιχίο)! Τόπαθες όμως, για να μην ξεχνάς τους Αγίους>!
Όντως! Όλα ήταν και έγιναν όπως τα είπε! Ο π. Αντώνιος μας εξήγησε ότι αυτός ο ταξιτζής ήταν πολύ της μυστικής προσευχής και εννοούσε η Γερόντισσα ότι με την σοβαρή ασθένεια που πέρασε, θα ήταν συνεχώς σε πνευματική εγρήγορση… Η μητέρα του Ανδρέα που προανέφερα, κρατούσε την φωτογραφία της κόρης της και την έδωσε στη Γερόντισσα. Ήταν ένδεκα χρόνια παντρεμένη και άτεκνη. Την σταύρωσε η Γερόντισσα και είπε με χαμόγελο: <θα κάνει παιδί>! Όντως! Τώρα κοντεύει να χρονιάσει το μωρό της! Κάποτε πάλι, ήρθε με μοναχές από ένα μοναστήρι του Ρεθύμνου και ένας νεαρός, ξάδελφος μιας μοναχής. Εργάζεται στο ΕΚΑΒ και δεν είχε και αυτός παιδιά. Η Γερόντισσα του είπε για την ιππασία που κάνει και όταν έφευγε τον αποχαιρέτησε ως εξής: <Να πας στο καλό και να χαίρεσαι τα Ολγάκια σου>. Λένε την γυναίκα του Όλγα! Φυσικά η Γερόντισσα δεν το γνώριζε αυτό. Έπειτα απέκτησαν δύο <Ολγάκια>, δύο δίδυμα παιδάκια δηλαδή! Η ξαδέλφη του η μοναχή έχει να το λέει…
Η μακαρίτισσα η μητέρα μου είχε στένωση στον οισοφάγο και δυσκολευόταν και νερό να πιεί. Κάποτε που πήγαμε, την κάλεσε κοντά της. Δεν την θυμόταν αλλά τί σημασία έχει; Η αγία ψυχή της γνώριζε τα πάντα. Άρχισε να την σταυρώνει και να τρίβει το λαιμό της. Έντονα, συνέχεια και τα μαλλιά της λίγο. Το έκανε αυτό καθημερινά και αφαιρούσε αρρώστιες σε ανθρώπους από τα σημεία που είχαν το πρόβλημα. Δεν της το έλεγε κανείς. Μόνη της το έβλεπε. Έλεγε καμιά φορά στη Ριρίκα: <Τράβα κι εσύ>! Ο π. Αντώνιος αστειευόμενος έλεγε την Ριρίκα <βοηθό χειρούργου>! Από τότε η μάνα μου ανακουφίσθηκε και μπορούσε να καταπίνει.
Μια φορά, φέρανε την φωτογραφία ενός Ιερέα από το Ηράκλειο κοντά που τον αγαπούσε πολύ. Του παπα Νικόλα. Πήρε το Σταυρό, κοίταξε την φωτογραφία και εντόπισε επακριβώς το πρόβλημα υγείας που τότε είχε. Άλλο του είχαν πει και άλλη διάγνωση έκανε η Γερόντισσα. Φυσικά ήταν σωστή!
Πολλά θα μπορούσε να αναφέρει κανείς. Ήταν μια καθημερινότητα για μας γεμάτη Χάρη και θαύματα! Τί να πρωτοδιηγηθεί κανείς; Όταν τα λέμε σε επιστήμονες τάχατες αλλά και σε ορισμένους ρασοφόρους, κάποιοι ειρωνεύονται και λένε: <Οι γραμματισμένοι άρχοντες της Εκκλησίας τί λένε; Την παραδέχονται;>. Απαντώ: <Δεν ξέρω τί λένε οι γραμματισμένοι αλλά ξέρω τί λένε οι καρδιωμένοι. Αυτοί που νοιώθουν με την καρδιά! Δεν θα μας βγάλουν δα και παλαβούς. Ξέρομε πολύ καλά τί λέμε. Εμείς τα ζήσαμε αυτά! Δεν τα ακούσαμε>! Τα λέω αυτά γιατί η Γερόντισσα μας έλεγε και έτσι είναι, πως ο Θεός δεν γνωρίζεται με το μυαλό αλλά με την καρδιά! Τέλος πάντων, καλή Λαμπρή σε όλους και να ’χουμε την ευχή της»!
