Της Όλγας Μπελιβάνη Τσιτάκη
Σηκώθηκα άγριο χάραμα να προλάβω το μνημόσυνο του πατέρα Νεκτάριου..
G.P.S. δεν χρειάστηκα γιατί είχα οδηγό την καρδιά μου..
Μόλις διάβηκα την κεντρική πύλη του μοναστηριού, ο υπό κατασκευή κατασπασμένος δρόμος έμοιαζε κατά πολύ με τα συναισθήματα μου..
Μόνο που μέσα μου είχε πέσει βροχή γιατί το δάκρυ μου το είχα αφήσει να κατηφορίσει στην ψυχή μου και είχε λάσπες παντού!
Μπροστά μου στην εκκλησία στεκόταν η αδελφή του π. Νεκτάριου, η Κατερίνα..
Είχε γείρει το κεφάλι της και κοίταζε το πάτωμα, μάλλον για να κρύψει το δάκρυ της από τον κόσμο.
Όλη της τη ζωή την αφιέρωσε στο πλευρό του αδελφού της και στο μοναστήρι, φροντίζοντας τον στα γεράματα του..
Μια γυναίκα που υπηρετεί τον άνθρωπο χωρίς προσωπικό συμφέρον και ορφάνεψε κι εκείνη.
Η στεναχώρια η δική μου ορμούσε σαν χείμαρρος από μέσα μου και κατέβαλα υπεράνθρωπες προσπάθειες να συγκρατήσω τα γκέμνια, τα αναφιλητά μου.. Όπου κι αν γύριζα το βλέμμα έβλεπα ορφάνια.
Ο γέροντας έλλειπε από παντού..
65 χρόνια προσφοράς στον Θεό και στον άνθρωπο δεν είναι λίγα..
Ακόμη και ο λόγος του που είχε τη μαγεία να ακουμπούν οι ψυχές των πιστών στην Κυριακάτικη λειτουργία να παίρνουν δύναμη για να αντέξουν τα βάσανα της ζωής τους..
Η βαθιά μπάσα φωνή του, έλειπε κι αυτή. ..
Τα έβλεπες όλα τούτα στα ανέκφραστα πρόσωπα της Γερόντισσας Τιμοθέης και των Μοναχών που έχασαν το στήριγμα τους.
Στα πρόσωπα των ανθρώπων που είχαν έρθει να τιμήσουν την μνήμη του.
Στα πρόσωπα των ορφανών παιδιών που είχαν έρθει από όλη την Ελλάδα να αποχαιρετήσουν τον άνθρωπο που τα βοήθησε στα πιο δύσκολα και αγνά χρόνια της ζωής τους .
Όλη αυτή η ομορφιά του ναού της Παναγίας και η αγιογράφηση στον τρούλο και στα τέμπλα έγινε από τον ιερομόναχο Μιχαήλ χάρη στην οδηγία του π. Νεκτάριου…
Οτιδήποτε υπήρχε γύρω μου ένας ήταν ο μάστορας..
Από το Μουσείο μέχρι τους εξωτερικούς χώρους..
Ο π. Νεκτάριος είχε βάλει όλη την θεόπνευστη εμπειρία και σφραγίδα του παντού.
Ο π. Νεκτάριος άξιος συνεχιστής του ιδρυτή και Πατέρα της Μονής, Αρχιεπισκόπου Τιμοθέου έχει βάλει τον πήχη του πνεύματος πολύ ψηλά..
Στάθηκα τυχερή πάνω στην ατυχία μου ..
Γιατί βρέθηκα να έχω δάσκαλο εκτός από το σχολείο και στη ζωή για εννιά χρόνια τον π. Νεκτάριο..
Το περιβάλλον είναι μεγάλη υπόθεση για το λουλούδι το ίδιο και στον άνθρωπο.
Τότε δεν το ήξερα μα βγαίνοντας έξω στη θάλασσα της ζωής..
Έχω φάρους πολύ φωτεινούς πίσω μου.
Περπατώντας έξω στον προαύλιο χώρο..
Σκεφτόμουν ότι ίσως έπρεπε να περπατώ ξυπόλυτη..
Ίσως όλοι μας να περπατάμε ξυπόλυτοι από σεβασμό στη γη τούτη που είναι ιερή γιατί είναι ποτισμένη με αίμα, πόνο, προσευχή, ιδρώτα, αγωνία και όχι επί προσωπικού αλλά για τον διπλανό!
Όλοι αυτοί οι μοναχοί που ασκήτευσαν και που βρέθηκαν τα οστά τους..
Όλες οι αδελφές που νεαρές κοπέλες τότε παράτησαν τα εγκόσμια και πίστεψαν το όραμα του ” Πατέρα” , σε μια εποχή δύσκολη που δεν υπήρχαν ευκολίες ήρθαν εδώ στην καρδιά της Μεσαράς για να στεγάσουν τα ορφανά του πολέμου, τις κοπέλες, και τους γέροντες.
Το μεγαλειώδες είναι όλες αυτές οι πράξεις ταπεινοφροσύνης, προσευχής δεν έχουν εγωισμό αλλά πέλαος ανθρωπιάς για τον κάθε άνθρωπο που βρήκε καταφύγιο σε τούτη τη γωνιά του κόσμου!
Αφού δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που ζήτησαν παρηγοριά και βοήθεια στον πατέρα Νεκτάριο μα και στις αδελφές όλα αυτά τα χρόνια..
Και όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό αφού κατά καιρούς φιλοξενήθηκαν κοπέλες και ορφανά παιδιά από την Ουγκάντα, Αιθιοπία, Ρουμανία, Βέλγιο, Γεωργία Κωνσταντινούπολη!
Όμως θα σας πω κάτι ..
Και πιο πολύ το γράφω αυτό για να δώσω δύναμη και κουράγιο..
Σε όσους ανθρώπους νιώθουν την εν κόσμο απουσία του π. Νεκταρίου:
” Το πνεύμα δεν το φυλακίζουν ούτε τάφοι , ούτε δάκρυα, ούτε ο θάνατος..” Γυρίζοντας να κατηφορίσω ένιωσα την σεβάσμια παρουσία του να στέκεται καταμεσής του δρόμου..
Και να μεγαλώνει να μεγαλώνει ώσπου αγκάλιασε όλη την μονή.
Αιωνία σου η μνήμη ..ΔΑΣΚΑΛΕ!
* Η κ. Όλγα Μπελιβάνη Τσιτάκη είναι συγγραφέας
