Τώρα που σου γράφω, Χαιμαλίνα,
από το πιο ψηλό βουνό της Κρήτης,
ροβολώ τα πρόβατά μου
στον ίσκιο ενός ασφένταμου.
Έχω πρόβατα λευκά
σαν το λευκό μου χρώμα.
Έχω πρόβατα μαύρα,
σαν το μαύρο σου το χρώμα,
Χαιμαλίνα.
Το αίμα τους είναι ίδιο, κόκκινο,
σαν το δικό μας αίμα, Χαιμαλίνα.
Ρωτάω τα πρόβατά μου
πώς μοιράζονται στα ίσα
τον ίσκιο του ασφένταμου.
Κι έχουν, λευκά και μαύρα,
τα ίδια δικαιώματα,
ενώ οι άνθρωποι σκοτώνονται
για μια πήχυ γης.
Αρμέγω τα πρόβατά μου
και φτιάχνω το γάλα τους τυρί.
Μια φορά το χρόνο
κουρεύω τα πρόβατά μου
κι η γυναίκα μου στο τελάρο ολημερίς
φτιάχνει ρούχα μαύρα και λευκά.
Εσύ, Χαιμαλίνα,
δε γνωρίζεις εμάς τους λευκούς
που φτιάχνουμε το τυρί,
τις γυναίκες μας
που φτιάχνουν τα ρούχα στο τελάρο.
Εσύ γνωρίζεις τους άγριους λευκούς
που ήρθαν στην πατρίδα σου
και σκότωσαν τ’ αδέρφια σου
και πήρανε το βιο σου .
Αυτοί που κλέβουν το βιο σου, Χαιμαλίνα,
κλέβουν και το δικό μας το τυρί.
Μιχάλης Σταυρακάκης (Νιδιώτης)
Βοσκός από τ’ Ανώγεια
Γράμμα σε μια Αφρικάνα (1978)
…………………………………………………………..
21 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
Πηγή: Πρόσωπα
