Ήθελα να πάω στο Παρίσι.
Όμως όσες φορές το αποφάσιζα περιοριζόμουν να πηγαίνω σ’ ένα πρακτορείο και να ζητώ πληροφορίες για τα ναύλα και για το δρομολόγιο.
Και ύστερα από το πρώτο αυτό βήμα, γυρνούσα στο σπίτι γεμάτος όνειρα και σχέδια για την προσεχή μου αναχώρηση… η οποία, φυσικά, δεν επραγματοποιείτο.
– Και πότε γυρίσατε σπίτι όχι πια για να καταστρώσετε σχέδια αλλά για να ετοιμάσετε τις βαλίτσες σας;
Το 1932.
Τότε έφυγα για το Παρίσι χωρίς να έχω κανένα γνωστό εκεί.
Προσελήφθην… από τον μανάβη της γειτονιάς μου για να πουλώ στους δρόμους μπανάνες.
Δυστυχώς δεν ήμουν φτιαγμένος για έμπορος.
Η επιχείρηση πήγε άσχημα.
Είχα τέτοιες αδεκαρίες, ώστε τις μπανάνες αντί να τις πουλώ τις έτρωγα ο ίδιος από την πολύ πείνα.
Σαν να μην έφταναν αυτές οι κακοτυχίες μου κάνει και η νοικοκυρά μου έξωση και μου κρατά και τα λίγα ρούχα που μου απέμειναν.
Ήταν η χαριστική βολή.
Αφού κοιμήθηκα μερικές βραδιές κάτω από αμαξόπορτες, κατέφυγα στο Ελληνικό Προξενείο το οποίο φρόντισε να με στείλει… άναυλα – είναι η κυριολεξία – στην Ελλάδα.
Όταν επέστρεψα στας Αθήνας, η μοναδική μου αποσκευή αποτελείτο από ένα πουκάμισο τυλιγμένο σ’ ένα κομμάτι εφημερίδα.
Η παραμονή μου στην Ελλάδα υπήρξε συντομοτάτη.
Έμεινα μόλις τρεις μήνες και ξαναγύρισα στο Παρίσι.
Αυτή τη φορά τα πράγματα πήγαν καλύτερα.
Όλως τυχαίως γνωρίστηκα με τον διακοσμητή Μερσόν, ο οποίος με βοήθησε να προσληφθώ ως μοντέλο σε μια διαφημιστική εταιρία.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, κατόρθωσα να κερδίσω λίγα χρήματα για να εγγραφώ στη Δραματική Σχολή του Σιμόν.
Αφού μελέτησα εκεί επί δύο χρόνια, ενεγράφειν στη φημισμένη Σχολή του μεγάλου ηθοποιού και σκηνοθέτου Λουί Ζουβέ.
Από εκείνη τη στιγμή μπορώ να πω ότι άνοιξε η τύχη μου.
Όταν ο Ζουβέ μού είπε ότι θα γίνω κωμικός ηθοποιός στεναχωρήθηκα πολύ.
Ήμουν νέος και ωραίος για να το παραδεχτώ.
Τελικά είχε δίκιο.
Έγινα κωμικός και πολύ το χαίρομαι.
Νιώθεις ένα περίεργο συναίσθημα και ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος όταν ξέρεις ότι προσφέρεις διασκέδαση στο κοινό.
Τώρα πια γνωρίζω πότε το κοινό διασκεδάζει μαζί μου και πότε το χάνω.
Έχω πλήρη αίσθηση της αμεσότητας που δημιουργείται ανάμεσα στον ηθοποιό και το θεατή της σκοτεινής πλατείας.
Όλα αυτά είναι θέμα πείρας.
33 χρόνια.
Σχεδόν κάθε βράδυ.
Όχι δε με κούρασε το Θέατρο.
Έχω πίκρες.
Αλλά το αγαπάω.
Λάμπρος Κωνσταντάρας
Σαν σήμερα, πριν από 110 χρόνια, γεννήθηκε.
……………………………………………………………
Πηγές:
Περιοδικό Εβδομάς
newsbreak. gr
cosmopoliti. com
Βασίλης Νάτσιος
Πηγή: Πρόσωπα
