Του Δημήτρη Σταυρουλάκη
Σήμερα, αποφάσισα να μη μείνω σπίτι.
Σήμερα, αποφάσισα να μη μείνω σιωπηλός.
Σήμερα, ήμουν εκεί για τους 57 συνανθρώπους μας που κάποιοι διαχρονικά αποφάσισαν -εκούσια- την βίαιη έξοδό τους από τον κόσμο αυτό.
Δεν έμεινα σπίτι, δεν βγήκα “για ποτό” ξέροντας ότι σήμερα εγώ ο “ασήμαντος”, ίσως και για μια στιγμή γινόμουν σημαντικός αφού ενώθηκαν οι φωνές όλων μας και ακούστηκαν ως τον ουρανό.
Δεν αποφάσισα να αποστασιοποιηθώ, αποφάσισα να ορθώσω και να αρθρώσω φωνή.
Εμείς οι νέοι κρατάμε στα χέρια μας το μέλλον μας. Ας τους δείξουμε ποιοι αληθινά είμαστε, χωρίς πολιτικούς χρωματισμούς, χωρίς ιδεολογικά κολλήματα και χωρίς να τους δείχνουμε ότι μας θρέφει η ρέμβη της απραξίας.
Αθάνατοι!
