Της Άννα Σκανδαλακη
Πέτρες ραγίζουν οι κραυγές που βγάνουν οι Μανάδες
κι ανάβουνε στσι Παναγίας το κονεισμα λαμπάδες ….
Πλημμυρισμένες δάκρυα με χείλια σφακομενα
ρωτουνε το παιδάκι μου μη το δετε κι εμενα ……
Ψάχνουνε τα κοπελιά ντως με τη ψυχή στο στόμα
και τσι καρδιάς τως τη γ’ καρδιά να τως εβαλουν στρώμα…
Γιατί νε η μαύρη γης κριγια κι είναι μικρά ακόμη
και χωρίστηκανε νωρίς εί γ ειδικοί ντως δρόμοι ……
Ναχουνε ένα μάρμαρο παρηγοργια από κείνα
και ν’ ακουμπούν καθημερινά τσ, αγάπης τως τα κρυνα…..
Και να ρωτούν τσ, Αγγέλους στως αν είν καλά εκεια πούνε
και ναρχουντε στα όνειρα να τσι παρηγορούνε…….
Ας κάνουμε μια προσευχή όλοι μας μα μπορούμε
μια τραγωδία σαν κι αυτή ποτέ μη ξαναδούμε….
Καλή Παράδεισο στους Αγγέλους που πέταξαν ψηλά…
