Της Ζαμπίας Λαζανάκη
Μια αλλιώτικη Μεγάλη Παρασκευή απόψε (χθες) στη πόλη.
Μια αλλιώτικη περιφορά του επιταφίου που νοερά περιφέρεται μέσα μας.
Από τα χείλη που σιωπούν στο μυαλό που παρακολουθεί χωρίς αποδοχή, στην καρδιά που μουδιάζει… στα πόδια που βαραίνουν.
Και εδώ η Μεγάλη Παρασκευή δεν είναι στάση γεμάτη πανό και κεριά στο δρόμο για την Ανάσταση.
Είναι μια αρμονία πένθους.
Μια ατέρμονη λύπη.
Μια βουβή προσευχή.
