Γράφει ο Μιχάλης Στρατάκης
Τι κι αν επέρασε ένας χρόνος.
Η πληγή ορθάνοιχτη είναι και δε λέει να κλείσει.
Το σύθρηνο που γροικάτε, είναι οι αγωγιάτες του κόσμου, που εχάσανε τον τιμημένο γιο τους και τονε κλαίνε στα συναπαντήματα του.
Τα συρομαδήματα και τα μπετοβροντήδια που θωρείτε, είναι οι κερα Ρήνες του κόσμου, που στερνοξεπροβοδίσανε, οπέρσι σαν και σήμερο, τον κανακάρη τους.
Τον κανακάρη της Λεβεντιάς, τον Δημήτρη Τσοβόλα.
Τον γιό του αγωγιάτη και της κυρά Ρήνης, από τους Μελισσουργούς τσ’ Άρτας.
Οπέρσι, σαν και σήμερο επόθανε ο δικός μου ο Μήτσος κι ας μη θέλω ακόμη να πιστέψω το μαύρο χαμπέρι.
Εποθάνανε και τα σχέδια και τα όνειρα που κάναμε ίσαμε τις ύστερες αναπνιές του.
Μοναχά τα χνάρια του δεν σβηστήκανε και δεν πρόκειται να σβηστούνε ποτέ από τη στράτα της Τιμής, του Χρέους, του Δίκιου και της Αντρειάς.
Αυτά τα βλοημένα χνάρια, θα γεννοβολούνε τιμημένους καστροπολέμαρχους, σαν κι εκείνον που τ’ άφησε οπίσω του, παρακαταθήκη, ορμηνιά κι ευκή για του ερχόμενους.
Κι αυτοί οι τιμημένοι καρποί της Σποράς του Δημήτρη Τσοβόλα, δε θ’ αφήσουνε ποτέ δίχως παιδοκόπελα τους αγωγιάτες και τις κερα Ρήνες του κόσμου.
Στερέψανε τα λόγια μου.
Εστράγγιξε η ψυχή μου.
Πολύς και βαθύς είναι ο πόνος μου και δε μπορώ να τον γιατροπορέψω.
Δεν σε ξεχνούμε Μήτσο, δεν σε ξεχνούμε Πρόεδρε, δεν σε ξεχνούμε Αρχηγέ.
Δεν σε ξεχνούμε Όνειρο.
* Ο Μιχάλης Στρατάκης είναι Δημοσιογράφος από τις Γκαγκάλες της Μεσαράς
