Γράφει η Ελένη Αργυροπούλου
Ετοιμάζεστε να πάτε στο σχολείο να ενημερωθείτε για την πρόοδο των παιδιών σας, να συζητήσετε, να πάρετε τους βαθμούς τους… Δεν είναι καθόλου σπάνιο το γεγονός να ακούσετε κάτι που δε θα σας αρέσει είτε πρόκειται για το γνωστικό επίπεδο του παιδιού σας, είτε για τη συμπεριφορά του μέσα στην τάξη, τις διαπροσωπικές του σχέσεις κλπ.
Είναι φυσικό όλοι οι γονείς να θέλουν να ακούσουν τα καλύτερα για το παιδί τους ακόμη κι όταν ξέρουν ότι υπάρχουν πολλές ελλείψεις. Και τότε αντί να εκτιμηθεί η ειλικρίνεια του εκπαιδευτικού που έχει εντοπίσει ελλείψεις στο παιδί και θέλει να τις γνωστοποιήσει στο γονιό, ώστε από κοινού να προσπαθήσουν για το καλό του, ο γονιός αμέσως μετατρέπεται στην κουκουβάγια του παραμυθιού που το ΔΙΚΟ του παιδί ήταν το καλύτερο, το εξυπνότερο …κλπ κλπ.
Και όποιος είχε αντίθετη γνώμη δεν ήταν στα καλά του, στην προκειμένη περίπτωση η δασκάλα είναι ανίδεη, τεμπέλα, γεροντοκόρη και χίλια δυο κουσούρια έχει αφού δεν μπορεί να δει το τέλειο παιδί μας ως τέτοιο.
Ναι, έρχεται η στιγμή να αποδοθούν ευθύνες… κάτι μισόλογα μεταξύ μαμάδων «Εκείνο το παιδί το συμπαθεί πιο πολύ από το δικό μου η δασκάλα… Τον έχει βάλει στο μάτι η δασκάλα… Δεν τα εξήγησε σωστά… η δασκάλα!! Δεν τους έβαλε αρκετές ασκήσεις για το σπίτι η δασκάλα… τους έβαλε πάρα πολλά για το σπίτι ….»και η λίστα των κατηγοριών δεν έχει τέλος.
Δεν υπάρχει περίπτωση να σκεφτούμε ότι κάπου φταίξαμε κι εμείς ως γονείς αλλά και το ίδιο το παιδί που δεν πρόσεχε την ώρα της παράδοσης, που δε σέβεται τους κανόνες, που δεν έχει τη σωστή συμπεριφορά… Ποιος άραγε είναι υπεύθυνος που το παιδί όταν γυρνάει στο σπίτι πετάει την τσάντα και τρέχει να δει τηλεόραση, να παίξει και να βρει τους φίλους του μέχρι το βράδυ; Ποιος είναι υπεύθυνος να θέσει πρόγραμμα στο σπίτι για τις ώρες μελέτης και τα διαλείμματα, να βοηθήσει το παιδί σε τυχόν δυσκολίες και να φροντίσει ώστε αυτό να τρέφεται και να κοιμάται σωστά; Μήπως αντί να αποδίδουμε ευθύνες και να προσάπτουμε κατηγορίες σε όλους τους άλλους να δούμε τι είναι αυτό που μπορούμε να κάνουμε εμείς ως γονείς…
Αγαπάμε το παιδί μας, ναι, αλλά μήπως αυτό μας τυφλώνει και παραβλέπουμε κάποιες απαράδεκτες συμπεριφορές του; Το έχουμε μαλώσει όταν δεν υπακούει; Έχουμε παρατηρήσει πόσο συχνά χρησιμοποιεί άσχημο λεξιλόγιο και «σηκώνει» το χέρι του; Λέει ψέματα, κατηγορώντας για δική του αμέλεια τους άλλους και εμείς αμέσως το πιστεύουμε χωρίς να εξετάσουμε αν είναι όντως έτσι όπως τα λέει τα πράγματα; Μήπως φέρνει ξένα πράγματα στο σπίτι και βρεθεί η δασκάλα σε δύσκολη θέση να μας ανακοινώσει πλήθος σκανταλιών του; Με τι τρόπο μιλάει στους γύρω του; Πόσο έχει εξασκηθεί να περιμένει να έρθει η σειρά του και να ακολουθεί κανόνες; Έχουν τεθεί όρια στο σπίτι και όταν τα παραβεί κρατάμε το λόγο μας (ακολουθεί η συνέπεια που του είχαμε εξηγήσει από πριν ότι θα υπάρξει ή μας κάνει ό,τι θέλει;)
Tο συγχωρούμε αμέσως μετατρέποντάς το σε ένα μικρό τύραννο που αν δε γίνει το δικό του αρχίζει να κοπανάει το πόδι στο πάτωμα και να τσιρίζει μέχρι να ικανοποιήσουν και την τελευταία του επιθυμία;
Το να θέτουμε φραγμούς στα παιδιά και να βάζουμε κανόνες και απαγορεύσεις, το να μάθουν και το «όχι» πέρα από το «ναι» μόνο καλό μπορεί να τους κάνει αφού ούτως ή άλλως στη ζωή θα ανακαλύψουν και μόνα τους ότι δεν μπορούνε να τα έχουνε όλα και πως είναι απαραίτητο να σέβονται τα δικαιώματα των άλλων.
Όλη αυτή η εκπαίδευση πρέπει να αρχίζει από νωρίς, πριν το παιδί πάει στο σχολείο. Οπότε όταν σε μια τάξη υπάρχουν παιδιά ήρεμα και υπάκουα και άλλα που συμπεριφέρονται σαν θηρία στη ζούγκλα μια μικρή επίσκεψη στο περιβάλλον του κάθε παιδιού θα μας αποκαλύψει την ανατροφή του, που όταν είναι σωστή φαίνεται στα πρόσωπα των παιδιών και το αντίθετο-και σε αυτό αποκλειστική ευθύνη φέρουν οι γονείς.
Όλες αυτές οι απόψεις που παρουσιάστηκαν εδώ δεν αποσκοπούν στο να θέσουν στο απυρόβλητο τους εκπαιδευτικούς και να στοχοποιήσουν αποκλειστικά τους γονείς για όσα θέματα σχετίζονται με τα παιδιά. Επιπλέον να υπογραμμιστεί ότι πάντα θα υπάρχουν εξαιρέσεις όπως γονείς που αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και δάσκαλοι που όντως δε θα έπρεπε να ασκούν το επάγγελμα.
Επιμένω όμως πως επειδή είναι πολύ συνηθισμένα τα περιστατικά να δέχονται κατηγορίες οι δάσκαλοι για όλα, (μέχρι για την άσχημη συμπεριφορά παιδιών σε εξωσχολικό party -ναι το ακούσαμε κι αυτό) είναι καλή μια ώριμη αυτοκριτική από τον κάθε ένα και μια αξιοπρεπής ανάληψη ευθυνών ώστε να βοηθηθεί πραγματικά αυτός για τον οποίο πασχίζουν –ή θα έπρεπε να πασχίζουν αμφότεροι- δηλαδή το καλό του παιδιού.
* Η Ελένη Αργυροπούλου είναι Εκπαιδευτικός Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και συγγραφέας
Πηγή:paramana.eu
