Tου Αντώνη Κουκλινού
Δυό χέργια επαγώσανε, στου πόνου το καρτέρι,
παρακαλώντας το Θεό, βοήθεια να φέρει.
Άψυχο σώμα το παιδί, χωρίς να φάει σφαίρα,
και δίπλα ο πατέρας του, να του βαστά τη χέρα.
Πχιός πόνος έχει αντοχή, για να το ξεπεράσει,
ν’ αντέξει τόσο να καημό, τα λογικά μη χάσει.
Καλημέρα σας φίλοι μου…
Μνιά εικόνα, γροθιά στο στομάχι…
Μνιά εικόνα, ΟΧΙ χίλιες λέξεις, αλλά χίλιες μαχαιριές…
Ο άνθρωπος που βλέπετε, βαστά το χέρι της κόρης του, που καταπλακώθηκε στα ερείπια και είναι νεκρή.
Καμία ομάδα διάσωσης δεν είχε φτάσει ακόμη στο σημείο την Τρίτη, την επομένη της καταστροφής, καθώς οι κάτοικοι προσπαθούσαν να καθαρίσουν μόνοι τους τα ερείπια για να βρουν και να σώσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Πλησίασε κοντά του, ο φωτογράφος Αντέμ Αλτάν, να τον ρωτήσει γιατί κάθεται εκεί, προτρέποντας τον, να φύγει γιατί είναι επικίνδυνα, (χωρίς να έχει καταλάβει ότι κρατάει το χέρι του νεκρού παιδιού του).
Γύρισε και τον κοίταξε ψελλίζοντας…
«Η κόρη μου, Ερμάκ», απάντησε ο πατέρας, ο Μεσούτ Χαντσέρ.
Τότε, ο Αντέμ Αλτάν συνειδητοποίησε ότι ο άνδρας, 60 μέτρα μακριά από αυτόν, κρατούσε ένα χέρι.
Άρχισε να «φωτογραφίζει» τη σκηνή: ο πατέρας να κρατά το χέρι του νεκρού παιδιού του χωρίς να το αφήνει, μέσα στα ερείπια και την καταστροφή.
«Ήμουν τόσο συγκινημένος εκείνη την ώρα. Δάκρυσα. Έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου, “Θεέ μου, αυτός είναι αφόρητος πόνος”», λέει ο φωτογράφος.
Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε σε πολλά μέσα ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο, έγινε viral σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κοινοποιήθηκε εκατοντάδες χιλιάδες φορές από χρήστες του διαδικτύου.
Η φωτογραφία αυτή φανερώνει τη σκληρότερη πλευρά της ζωής.
Κάθε πόνος έχει τσι δικές του αντοχές…
Αυτός ο άνθρωπος κάθεται ώρες ατέλειωτες, αψηφώντας κρύο και βροχή, κρατώντας το χέρι του παιδιού του.
Δε βαστά το χέρι της, να την πάει νυφούλα στο γάμο της…
Δε βαστά το χέρι της βοηθώντας την, να ανέβει κάποιο σκαλοπάτι…
Κάθεται εκεί αμίλητος στην αναμονή, πότε θα φτάσουν τα συνεργεία να πάρει το άψυχο σώμα του παιδιού του…
Δυό χέργια παγωμένα, κρατιώνται σφιχτά.
Η αγάπη του πατέρα Μεσούτ Χαντσέρ, λυγίζει ακόμη και τα σίδερα του πόνου…!
