Κείμενο – Φωτογραφία: Γιώργος Παναγιωτάκης
Οι φετινές καιρικές συνθήκες στο Λασίθι έφεραν στη μνήμη μου παλαιότερες εποχές.
Τότε που η ανομβρία ήταν ένας εφιάλτης για τον Λασιθιώτη καλλιεργητή.
Αυτόν τον εφιάλτη προσπαθούσαν να εξορκίσουν οι άνθρωποι με την προσευχή που κάποιες φορές έπαιρνε τη μορφή πάνδημης θρησκευτικής τελετής, τη λιτανεία.
Στην εικόνα ένα στιγμιότυπο της λιτανείας στον Αη Γιάννη τον Καμπίτη.
Περιγραφή της λιτανείας από παλιότερη ανάρτηση μου κοινοποιώ για τους νέους φίλους:
“Το Λασίθι είναι ψηλά στα βουνά. Πάνω από τα σύννεφα! Αγγίζει τον ουρανό! Και οι άνθρωποι που ζουν εδώ είναι πιο κοντά στο Θεό. Και σε κάθε δυσκολία επικαλούνται τη Χάρη και τη Βοήθεια Του.
Ο τόπος αυτός φάνταζε παραδεισένιος, όμως η ζωή δεν ήταν παραδεισένια αλλά σκληρή και δύσκολη. Ο Λασιθιώτης ζούσε αποκλειστικά και μόνο με αυτά που του’δινε η Λασιθιώτικη γη και ήταν εξαρτημένος από τις καιρικές συνθήκες. Η ανομβρία ήταν ένας εφιάλτης. Πώς να καλλιεργήσει με τα πρωτόγονα τότε μέσα και πως να θρέψει τόσα παιδιά. Όμως δεν έχανε την ελπίδα του. Την εύρισκε στο Θεό. Με τη θρησκευτική του πίστη που έπαιρνε τη μορφή μιας πάνδημης προσευχής και ικεσίας, τη λιτανεία.
Η λιτανεία μπορεί να ήταν πανλασιθιώτικη ή τοπική, μονοήμερη ή πολυήμερη .Η πιο σημαντική ξεκινούσε από το μοναστήρι της Παναγίας της Κρουσταλλένιας, έκανε το γύρο του Οροπεδίου και κατέληγε στον προστάτη του κάμπου Αη Γιάννη το Καμπίτη. Την πομπή αποτελούσαν, κατά σειρά οι σημαντηράδες, τα εξαπτέρυγα, οι εικόνες από όλα τα χωριά, οι ιερείς, οι ψάλτες και ακολουθούσαν οι πιστοί που νήστευαν όσο διαρκούσε η λιτανεία. Η πορεία σταματούσε σε κάποια σημεία για να ψαλλεί μιά παράκληση. Στον Αη Γιάννη η λιτανεία τελείωνε με μια τελευταία δέηση. Ακολούθως οι πιστοί με τους ιερείς και τις εικόνες σχημάτιζαν μια μικρή πομπή και επέστρεφαν στην εκκλησία του χωριού τους.”
(Ελαιογραφία 100Χ70 εκ)
