Πήχτωνε το βράδυ.
Λιγόστεψε κι ο αχός απ’ τα κυπαρίσσια.
Ανάψανε οι λαµπάδες τ’ ουρανού.
Όλα ήταν γάλα… γάλα… λουλάκι… και σπίθες.
Το ποτάµι µουρµούριζε µες στον ύπνο του κρυφά παραµιλητά.
Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιµήθηκε… ολόκληρο το βράδυ.
Έγραψε το πιο πικρό, το πιο µεγάλο του παραµύθι…
Την αυγή ξεκίνησε.
Ήταν… παρηγορηµένο.
Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να µετρήσει τ’ άστρα…
Να τα µετρήσει όλα… σιγά σιγά… ένα ένα…
Όλα… Και τα βρήκε σωστά.
” Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα “, Μενέλαος Λουντέμης
