Κρυώνω.
Ο Βοριάς με κυνηγάει.
Νιώθω το κορμί μου σα μαστιγωμένο.
Το κορμί βαρυγκομώντας, ασθμαίνοντας, το χρέος του το έκανε.
Δε μ’ άφησε στη μέση, μόλο που μερικούς Χειμώνες το φοβήθηκα.
Με το πνεύμα όμως τι κάνουμε που, μολονότι πάντα ”πρόθυμο” όλο χάνει έδαφος παλεύοντας με τα ”τελώνια” του καιρού του, τα κήτοι και τα τέρατα, που αφού χορταίνουν με σάρκες και αίμα στους πολέμους δεν αναπαύονται ούτε στην ειρήνη.
Τρώνε την ελευθερία και τη γαλήνη εκείνων που επέζησαν.
Νιώθω προδομένος.
Μα όχι από τους εχθρούς μου.
Ποτέ κανείς δεν προδίδεται από τους εχθρούς του.
Προδίδεται και διαψεύδεται από τους φίλους του.
Ας κοιτάξουμε να κρατήσουμε μακριά από την προδοσία, τουλάχιστον το πνεύμα.
Θα μπορούσα να βρω κι εγώ μια ”φόρμουλα” και να συμβιβαστώ.
Να πείσω και τη συνείδησή μου.
Το έκαναν πολλοί και αντί για χλεύη εισπράξανε λιβανωτούς κι εγκώμια με το τσουβάλι.
Εγώ διάλεξα τον παραμερισμό.
Έτσι τα κατάφερα ν’ αγνοηθώ απ’ όλους.
– Τι επιδιώκεις να ολοκληρώσεις με το έργο σου;
– Να ολοκληρώσω; Τίποτα.
Πρώτα – πρώτα σε αυτή τη ζωή δεν ολοκληρώνεται τίποτα.
– Μα τότε τι ήρθες να κάνεις;
– Να μπω κι εγώ στον τροχό.
Να βάλω κι εγώ το λαιμό μου στο ζυγό, για ν’ αλέσω κι εγώ το αλάτι μου.
Να ”υδροφορήσω στον πίθο των Δαναίδων” που έλεγαν και οι παλιοί.
– Δεν πιστεύεις ν’ αφήσεις τίποτα;
– Μόχθο. Μπορεί και το παράδειγμα μιας ανάλωσης.
Ο Σίσυφος το ήξερε πως δε θα έφτανε στην κορυφή και όμως συνέχισε ν’ ανεβαίνει.
Μενέλαος Λουντέμης
Σαν σήμερα, το 1977, έφυγε από τη ζωή.
……………………………………………………….
Απόσπασμα από το βιβλίο: Ο άγγελος με τα γύψινα φτερά
Πηγή: Πρόσωπα
