«Βορνά στου Γιούχτα τη γ-κορφή στο Ιερό Σπηλιάρι,
κερί, λιβάνι, προσευχή στ’ Αγι’ Αντωνιού τη χάρη!»
Στη βορινάδα του Γιούχτα, αξιωθήκαμε και φέτος τον εσπερινό τ’ Αγι’ Αντωνιού!
Ευχαριστούμε την φιλόξενη οικογένεια Μαυρουδή, που κάθε χρόνο ανοίγει την καρδία της και το σπίτι της και υποδέχεται τους προσκυνητές μετά τον εσπερινό. Και το τραπέζι τους, στρωμένο με αγάπη!
Ο Άγιος Αντώνιος να σας αξιώνει πάντα με υγεία και χαρά Γιάννη και Ειρήνη!
Ευχάριστο το αντάμωμα στον Άγιο Αντώνιο με τον πολύσημο δημιουργό Νίκο Ψιλάκη. Νίκο σε ευχαριστούμε που συνεχίζεις να προσφέρεις στη λαογραφία του τόπου μας.
Ή μουσική και το τραγούδι του Χρήστου Christos Vasiliadis, του Μανόλη, του Κώστα και ολόκληρης της παρέας στο σπίτι της οικογένειας Μαυρουδή ξεχύνονται στη νύχτα και αντιλαλούν στα γκρέμια στον Γιούχτα!
Χρόνια πολλά στον Αντώνη και στην Αντωνία! Χρόνια πολλά στον Αντώνη μου!
Και του χρόνου!
(Κείμενο – Φωτογραφίες: Κώστας Α. Παραδεισανός)
Λίγα λόγια για την κατακόμβη του Γιούχτα:
Τον ξεχωριστό αυτό ιερό χώρο επισκέφτηκε ο Κωστής Παπαχρήστου, ο οποίος μεταφέρει την εμπειρία του στον ιστότοπο ntelogo.com, απ’ όπου και δανειστήκαμε το άρθρο του και το αναδημοσιεύουμε
Σε απόσταση περίπου 12 χιλιομέτρων από το κέντρο του Ηρακλείου βρίσκεται ο σπηλαιώδης ναός του Αγίου Αντωνίου. Ακολουθώντας την οδό Ούλωφ Πάλμε, περνάμε από τις περιοχές Μαραθίτης, Βασιλειές και φτάνουμε στις βόρειες υπώρειες του όρους Γιούχτα. Η σήμανση είναι καλή και εύκολα θα βρούμε τον προορισμό μας.
Στο τελευταίο τμήμα της διαδρομής μας, ένας κατηφορικός τσιμεντένιος δρόμος οδηγεί στον μικρό ναό. Προτείνουμε να σταθμεύσετε το αυτοκίνητο στον κεντρικό δρόμο και να περπατήσετε την τσιμεντένια διαδρομή, η οποία περνάει μέσα από ελιές, αμπέλια και παραδομένα στο χρόνο μετόχια.
Πως να προστατευτείς από πανάδες και φωτογήρανση αυτό το καλοκαίρι
Αφού λοιπόν περπατήσουμε 5-10 λεπτάκια φτάνουμε σε ένα πλάτωμα (κι εδώ μπορείτε να παρκάρετε αν δεν είστε του περπατήματος) από όπου η θέα στο Ηράκλειο και τη νήσο Ντία είναι εκπληκτική.
Από το σημείο αυτό, ένα μικρό πέτρινο μονοπάτι οδηγεί σε ένα αλσύλιο με τεράστια, πανύψηλα πεύκα. Ο χώρος έχει διαμορφωθεί με παγκάκια και τραπέζια και είναι ιδανικός για ξεκούραση, χαλάρωση, ακόμη και πικ νικ (μία καρό κουβέρτα στο αυτοκίνητο πάντα είναι χρήσιμη), ακόμη και τους καλοκαιρινούς μήνες μιας και τα δέντρα προσφέρουν τον ευεργετικό ίσκιο τους.
Εδώ λοιπόν, στο βράχο που υπάρχει στο βάθος έχει λαξευτεί ο ναός του Αγίου Αντωνίου.
Ανοίγοντας την ξύλινη πόρτα περιμένεις να συναντήσεις ένα σκοτεινό χώρο που ίσως να φωτίζεται από κάποιο κερί που άναψε ο προηγούμενος προσκυνητής. Κι όμως. Ο χώρος είναι σχετικά φωτεινός.
Δύο οπές στην κορυφή του σπηλαίου προσφέρουν τόσο φως όσο χρειάζεται για να κάνουν ακόμη πιο ιδιαίτερο αυτό τον λιτό ναό, ο οποίος έχει τα απολύτως απαραίτητα. Η υγρασία στα τοιχώματα του σπηλαίου προσφέρει ακόμη περισσότερο στη γοητεία του χώρου, ενώ τα ρεσό που έχουν τοποθετηθεί σε τρύπες στους τοίχους και προφανώς τα ανάβουν στις 17 Γενάρη, ημέρα γιορτής του Αγίου, σε κάνουν να φαντάζεσαι πόσο όμορφα θα είναι εκείνη την ημέρα.
Φεύγοντας, με έπιασα να προγραμματίζω στο μυαλό μου την επόμενη επίσκεψη με μεγάλη παρέα, με καλούς φίλους για να απολαύσουμε όλοι μαζί την ηρεμία και την ομορφιά που προσφέρει απλόχερα αυτός ο χώρος. Μετά σκέφτηκα ότι είμαστε μεταξύ δεύτερου και τρίτου lockdown (Γενάρης 2020) και συνήλθα.
