Γράφει ο Σταύρος Φωτάκης
Μου είναι πολύ δύσκολο να αναφερθώ στο σημερινό αναχωρητή, στο Δήμο Βολανάκη, στο Δήμο τον Ταξιτζή, στο Δήμο τον συνοδοιπόρο της αδερφής μου Καλλιόπης για σχεδόν 60 χρόνια, από το Αποδούλου Αμαρίου. Θα το κάνω όμως έτσι απλά όπως το νιώθω, με λίγα λόγια και κυρίως, με μια μικρή αναφορά στην οικογενειακή μας συμπόρευση..
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αποδούλου σε δύσκολα χρόνια, με τη Γερμανική μπότα έτοιμη να ποδοπατήσει ολάκερη την Κρήτη. Δυστυχώς οι συνέπειες είναι γνωστές, με ταλαιπωρίες, φτώχιες και χίλιες δυο στερήσεις για την ανατροφή του.
Μεγάλωσε με αυτές τις δυσκολίες, αλλά με αρχές παραδοσιακές και χριστιανικές. Δούλεψε στις δουλειές του χωριού και δημιούργησε οικογένεια με την αδερφή μου Καλλιόπη. Απόχτησε το δικό του Ταξί και για πολλά χρόνια κάλυπτε τις ανάγκες μεταφοράς όλης της περιοχής, με εξυπηρετήσεις-παραγγελιές πολλώ λογιώ. Κι ύστερα άλλαξε μεταφορικό μέσο και απόχτησε σιγά σιγά ολόκληρο Λεωφορείο, με εξυπηρετήσεις και πάλι χωρίς να δυσανασχετεί.
Φιλικός, κοινωνικός, εργατικός, ακούραστος στα δρομολόγια, έντιμος, πρόσχαρος και σωστός οικογενειάρχης. Δούλεψε πολύ και μετά τη συνταξιοδότησή του και πρόσφερε τα πάντα στα παιδιά του. Συμμετείχε στα κοινά και πρόσφερε στην τοπική εκκλησία για αρκετά χρόνια τις υπηρεσίες του με ιδιαίτερη πίστη και αγάπη. Στον ενοριακό ναό του χωριού, αλλά και σ’ όλα τα ξωκλήσια έχει αφήσει έντονο το αποτύπωμά του.
Με την αδερφή μου Καλλιόπη αποχτήσανε τέσσερα αξιόλογα παιδιά, μα ο Χάροντας ως φαίνεται εζήλεψε και πήρε το ένα, την πρωτοκόρη τους Εμηλία, πάνω στον αθό τση νιότης της. Πολύ άδικο και αξεπέραστο, γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο να χάνεις το σπλάχνο σου. Και δεν έφτανε αυτό αλλά ήρθε και το δεύτερο χτύπημα πριν τρία σχεδόν χρόνια που έχασε και την νύφη του τη χαμογελαστή και καλοσυνάτη Σπυριδούλα. Δυο βαριά χτυπήματα στη ζωή του, άδικα και απρόσμενα επηρεάσανε σίγουρα και τη δική του υγεία. Μα και πριν σαράντα περίπου μέρες έχασε και την αδερφή του Παγωνίτσα. Κάποιο πρόβλημα υγείας που του παρουσιάστηκε τελευταία, δεν ήτανε εύκολο να αντιμετωπιστεί, τον ταλαιπώρησε μέχρι που ήρθε δυστυχώς, το σημερινό θλιβερό αποτέλεσμα.
Δήμο, η γυναίκα σου και τα παιδιά σου ο Μανώλης, η Μαριλένα κι η Κατερίνα, αλλά και τα εγγόνια σου εκάμανε ότι έπρεπε μα στάθηκε αδύνατο να σε κρατήσουνε στη ζωή. Θα είναι όλοι τους υπερήφανοι για σένα. Θα τους λείψεις πολύ, θα λείψεις σε όλους μας
«Έκεια που πας θά ’χεις χαρές κι υποδοχή μεγάλη,
κόρη και νύφη λαχταρούν ν’ αγκαλιαστείτε πάλι.»
Δήμο αδερφέ μου, άμε στο καλό.
