Τον λένε Γιώργο Δατσέρη, 27 χρονών, από το Λασίθι, παιδαγωγός σε δημοτικό σχολείο στον ορεινό Μυλοπόταμο. Πριν έξι χρόνια, όντας φοιτητής Ρεθύμνης, μπαίνοντας στο αμφιθέατρο, τον σταματάει μια συμφοιτήτρια του να γίνει δότης μυελού των οστών.
Δεν είχε ιδέα μέχρι εκείνη την μεγαλειώδη στιγμή που πείστηκε να δωσει δείγμα σιέλου για την θεραπεία της λευχαιμίας.
Έξι χρόνια μετά, δέχεται μειλ πως είναι συμβατός με έναν ασθενή.
Ποτέ δεν ήμουν φυγόμαχος κ λιγόψυχος, όμως για κπ δευτερόλεπτα σάστισα. Μου είπαν ότι μπορώ να αρνηθώ να δώσω μόσχευμα αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να κόψω τα φτερά ελπίδας στον συνάνθρωπο μου που μόλις είχε ενημερωθεί για την αιματολογική μας “συγγένεια”.
Ο έλεγχος ξεκίνησε από το νοσοκομείο Ρεθύμνης, κατόπιν στο πανεπιστημιακό Ηρακλείου, με την κατάλληλη ενεσοθεραπεία, αυξήθηκαν τα πρωτόγονα αιμοποιητικά κύτταρα ώστε να παράξω περισσότερα να φτάσουν για τον λήπτη και να μη τα στερηθεί κ ο δικός μου οργανισμός.
Ένιωθα κουρασμένος, με μυαλγιες αλλά τίποτα μη υποφερτό.
Δε γίνεται νάρκωση, ούτε παρακέντηση, αυτά είναι μυθεύματα.
Μου έβαλαν μόνο δυο βελόνες αιμοδοσίας που κατέληγαν σε ένα μηχάνημα, κρατούσαν τα χρειαζούμενα κύτταρα και επέστρεφε το αίμα μου πίσω. Τρεις ώρες κράτησε, βγήκα από το νοσοκομείο, νύσταζα λιγο, ξεκουράστηκα, την επόμενη μέρα πήγα διακοπές.
Όταν ήμουν στην έξοδο του νοσοκομείου αισθάνθηκα μια παράξενη αύρα, δε μπορώ να σας το μεταλαμπαδευσω με λέξεις. Ήμουν ευτυχισμένος, ένιωθα κάτι πολύ έντονο, ένα ρίγος με διαπερνούσε, απίστευτο φορτίο.
Ζήτησα να μάθω λεπτομέρειες για τον λήπτη, μου είπαν σε δυο χρόνια θα γίνει εφικτό.
Με νοιάζει μόνο να είναι καλά ο άνθρωπος.
Αποφάσισα πέρσι να μιλήσω στα εκτάκια μου για την προσφορά και τον εθελοντισμό. Με κοίταζαν με θαυμασμό, και τα παιδιά ήρθαν αυθόρμητα και με αγκάλιασαν.
Φέτος έχω πρωτάκια, δε θα μπορέσω να τους το μηνύσω.
Μαθαίνω οτι γράφονται αρκετά άτομα στην πλατφόρμα.
Έχω δρομολογήσει δράσεις ενημέρωσης στο Πανεπιστήμιο Ρεθυμνης.
Είμαι και στη διάθεση της ομάδας ΔΟΤΕΣ ΖΩΗΣ ΡΕΘΥΜΝΗΣ, να με αξιοποιήσουν όπως θέλουν.
Ο άνθρωπος περπατάει μαζί με την αλληλεγγύη.
Είναι δυο συγκοινωνούντα δοχεία, το ένα δε μπορεί χωρίς το άλλο.
Όταν έδωσα λιγο σάλιο, δε το σπουδαιολόγησα, δεν φανταζόμουν ότι με τη βοήθεια μου θα γίνει καλά ένας ασθενής.
Ο, τι έχουμε χτίσει είναι από τα υλικά της προσφοράς.
Έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον.
Ο Γιώργος Δατσέρης δεν διάλεξε το επάγγελμα του εκπαιδευτικού .
Εκείνο τον διάλεξε.
Ο παιδαγωγός οδηγεί το παιδί, είναι ο διανομέας της γνώσης, του μηνύματος, των αξιών στην παιδική ψυχή.
Ο Γιώργος όσα μαθηματικά, γλώσσα, γεωγραφία κ αν διδάξει στα παιδιά, το μάθημα της αλληλεγγύης που βίωσε κ ενσάρκωσε ο ίδιος θα είναι πάντα στο βιογραφικό του το τιτανομέγιστο μάθημα ζωής πώς η ανθρωπότητα μπορεί να γίνει καλύτερη μέσα από τις μικρές μας πράξεις οι οποίες δεν φωτογραφίζονται χαράζονται στον χάρτη ανθρωπιάς που όλο κ συρρικνώνεται.
Πάντα όμως θα υπάρχουν κάποιοι σαν τον Γιώργο από το Λασίθι να ομορφαίνουν τις ζωές μας και να θεραπεύονται συνάνθρωποι μας με το ίδιο το μόσχευμα άλλων ανθρώπων, από το ίδιο τους το αίμα
Τίποτα πιο ιερό από αυτό.
Αλληλεγγύη λοιπόν, η πιο όμορφη λέξη μετά την Αγάπη
Από άλφα ξεκινάει και αυτή όπως και η Ανθρωπιά
Τυχαίο;!
Πηγή: Fotini Kalpaki
