Στον αυτισμό παίζει μεγάλο ρολό η ηλικία κατά την όποια θα συμβεί το μεγάλο τραύμα στην ζωή του ανθρώπου, αν αυτό θα είναι κατά τον τοκετό, από τραυματισμό τηςvμητέρας, ή προβλημάτων διατροφής όπως στις τρίτο κοσμικές χώρες, είτε απόβιώματα άγχους, φόβου, πόνου, κατάστασης πολέμου. Παίζει ρόλο και αν το τραύμα αυτό καταφέρει να επουλωθεί ή αν θα προστεθούν σε αυτό το πρώτο επιπλέον τραυματικές καταστάσεις και εμπειρίες.
Πολλές πρόσφατες γενεές στιγματιστήκαν από έναν πόλεμο, και ήδη έχουμε βιώσει 3-4γενεές ανθρώπων, συνεχώς πολέμους. Οι παππούδες μας, οι γονείς μας, ή οιπροπαππούδες μας. Ίσως και εμείς οι ίδιοι αφού ακόμη σε πολλές χώρες αυτή τηστιγμή άνθρωποι ζουν κατάσταση πολέμου, φτωχιάς, κατοχής, επαναστατών,τρομοκρατών. Τι έγινε πριν 100 χρόνια που δεν γίνεται ακόμη και σήμερα;
Είμαστε πια όλο και πιο πολύ παιδιά ΠΟΝΟΥ. Παιδιά ΦΟΒΟΥ και παιδιά ΑΓΧΟΥΣ!
Γεννιούνται τα παιδιά μας καθημερινά σε έναν κόσμο που όλο και πιο πολύ γεμίζει, πόνο, φόβο και άγχος. Συγχρόνως ξέρουμε ότι γεννιούνται όλο και πιο πολλοί αυτιστικοί. Από έναν στους 10.000 πριν από 40 άντε πες χρόνια, μέχρι σήμερα που έχει φτάσει στο1 στα 80 παιδιά! Λοιπόν αν δεν ανοίξουμε τα μάτια μας ώστε να δούμε ότι ο αυτισμός είναι η πυξίδα, η μαγνητική βελόνα, ο δείκτης που δείχνει το ποσοστό ΠΟΝΟΥ, ΦΟΒΟΥ και ΑΓΧΟΥΣ στην παγκόσμια ανθρώπινη κοινωνία μας τότε ως άνθρωποι βαδίζουμε μόνοι μας με μάτια κλειστά προς τον γκρεμό και καταστρέφουμε γενεά με γενεά τα παιδιά μας, βλέποντας μέσα στο μυαλό μας όμως την (λανθασμένη) εικόνα ότι έτσι μόνο θα τα κάνουμε καλυτέρα και τους προσφέρουμε δήθεν ένα μέλλον πιο ευτυχισμένο από αυτό που βιώνουμε τώρα.
Ξεχνάμε όμως πως τα παιδιά γεννιούνται τέλεια από την Σοφία του Θεού, της Φύσης και της Αγάπης που τα περιβάλει όλα αυτά όπως το κέλυφος τα μύρια κύτταρα των οποίων η υπόσχεση υπάρχει μέσα στο κέλυφος ενός αυγού. Είτε κότας είναι είτε στρουθοκαμήλου. Η ιδία Σοφία που περιβάλει το γονιμοποιημένο κύτταρο του Ανθρώπου, μέσα στο ζωντανό αυτό μονοκύτταρο αλλά διπολικό ον, με το 50% της υπόσχεσης της μητέρας, και τα αλλά 50% της υπόσχεσης του πατερά. Οι ενωμένοι πόλοι των δυο που έγιναν ΕΝΑ (1).
Όλο το σύμπαν είναι δυο ως ένα, 2=1. Το αδύνατο θα λεγάτε στα μαθηματικά, αλλά όμως είναι αλήθεια. Και είανι δυνατή και στα μαθηματικά, διότι το ένα επί ένα (1 στην 2η δύναμη,το τετράγωνο του ένα = 1) είναι υπαρκτό. Σκεφτείτε 2 σφιχτά αγκαλιασμένους γυμνούς ανθρώπους, όπου μέσα στις δίπλες που κάνουν τα ενωμένα σώματά τους, δεν ξέρεις πια πιο κομμάτι είναι ποιου. Έχουν γίνει ΕΝΑ. Η έγκυος μητέρα είναι ένα 2=1. Αυτή και το έμβρυο είναι μια ενότητα. Το ζεύγος συζύγων είναι και αυτό 2=1. Η έννοια της Ενότητας λοιπόν είναι το 2=1.
Η ενότητα για να υπάρξει χρειάζεται ένα συνδετικό στοιχειό, την Αγάπη. Χωρίς αυτό η αρχική Ενότητα η δύναμη που τα “κόλλησε” μαζί, θα έρθει να μεταβληθεί σε ίση και αντίθετη κατεύθυνση που θα τα χωρίσει και πάλι. Το βλέπουμε γύρο μας ποσό μα ποσό ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ… Τόσο πεινάμε για Αγάπη που μοιάζει το στομάχι μας να έχει γίνει μια τρύπα. Σαν να μας λείπει κάτι, και αντί αυτού υπάρχει ένα κενό. Ναι, διότι εκεί στην περιοχή που είναι τι στομάχι μας, είναι και το συναισθηματικό μας “στομάχι” το solar plexus, ο εσωτερικός μας ήλιος, το φως μας, η πηγή της ενεργείας μας, το Chi.
Η πείνα της Αγάπης δημιουργεί μια τρύπα στο solar plexus, ανάλογη όπως η τρύπα στο όζον της ατμόσφαιρας. Το Chi ή prāṇāḥ (existence of life, ύπαρξη ζωής) είναι τ οοξυγόνο της ψυχής μας. Πάρτε μια ΑΝΑΣΑ λοιπόν. Μια ανάσα ΑΓΑΠΗΣ και γεμίστε τηντρύπα του πόνου.
Η Ανάσα της Αγάπης, η Πνοή του Θεού. Και ο Θεός είναι 2=1, Ανδρας+Γυναικα = Παιδί/Άγιο Πνεύμα.
Υλική τροφή έχουμε, την μαζεύουμε σε τεράστια σουπερ μάρκετ, την καταναλώνουμε καθημερινά, αλλά νοιώθουμε καθημερινά όλο και πιο πεινασμένοι, τόσο πεινασμένοι που χάσαμε πια την ελπίδα ότι ποτέ μα ποτέ θα ταϊστούμε. Μας λείπει τόσο η Αγάπη, που πονάμε σαν ένα παρατημένο μικρό παιδί. Αλλά δεν είμαστε μωρά να κλαίμε ή να φωνάζουμε μέχρι κάποιος να έρθει να μας φροντίσει. Άσχετα αν όλοι μας κλαίμε ή φωνάζουμε στα κρυφά ή μπροστά σε αυτούς που δεν φοβόμαστε να ξεγυμνώσουμε τη Ψυχή μας, όπως τους γονείς ή τους συζύγους ή τα παιδιά μας. Φορτώνουμε εκεί τον πόνο μας, για να ξαλαφρώσουμε έστω για λίγο, να ξανασάνουμε. Άλλοι δεν μπορούν ούτε αυτό να το κάνουν, καταπίνουν τον πόνο τους σαν πικρό φάρμακο που τους τοταΐζει υπομονετικά μια αδιάφορη και ψυχρή μητέρα, η ίδια η ΚΟΙΝΩΝΙΑ μας.
Είμαστε πια όλοι παιδιά μια τέτοιας ψυχρής μητέρας, που μας γεμίζει πόνο, φόβο μια και μοιράζεται και τον δικό της άπλετα γύρο της, και το άγχος της που πάντα κρύβεται πίσω από κάποιο δάχτυλο που το κουνάει απειλητικά σε “όχι””μη” και “πρόσεχε!” μπορεί και “άκου”,”κοιτά” ή “έλα άδω”. Λέξεις που ακούς καθημερινά γύρο σου μαζί με τα απειλητικά δάχτυλα, πάντα εκεί να σε κρίνουν, να σε δείξουν, να σε περιγελάσουν. Μας βγάζουν σκάρτους εμάς τους αυτιστικούς που δεν μας αρέσει να κοιτάμε, που δεν δείχνουμε και που δεν φοβόμαστε εύκολα. Χα! Δεν ξέρουν ότι άμα τρως πόνο, φόβο και άγχος με το κουταλάκι από μικρός στην κούνια θα χάσεις την αναγκαία ως άνθρωπος ευαισθησία συναισθημάτων. Τα οπλίζεις, τα βάζεις πίσω από ασπίδες, τα κλείνεις μέσα σε θησαυροφυλάκια, τους βάζεις 500 φρουρούς. Τέρμα λες, άμα τα βγάζω προς τα έξω να σας τα εκφράσω, μου τα πληγώνετε και καταπατάτε. Τα κρατάω λοιπόν κρυμμένα. Τέρμα. Άμα θες να τα δεις, να τα νοιώσεις, δείξε σεβασμό. Σεβασμός σημαίνει να ακολουθήσεις τους σωστούς και ακριβείς κανόνες συμπεριφοράς των αληθινών ανθρώπων με πραγματική ενσυναίσθηση και ευαισθησία. Στάσου λίγο και σκέψου τι κάνεις, σκέψου και τι αντίκτυπο σε άλλους θα μπορούσε να έχει αυτό που πας να κάνεις. Αυτοί που στέκονται και σκέπτονται πρώτα πριν πράξουν κάτι, αυτοί είναι οι πραγματικοί άνθρωποι. Αυτοί που ζουν με ανοιχτή την κάρδια ώστε να φέγγει από Αγάπη!!!
Βγείτε από τις σκοτεινές προστατευτικές σπηλιές σας, βαθιές και γερές από τον τόσο πόνο, και φόβο και άγχος και κατανοήστε τι ήταν αυτά που έλεγε ο Πλάτωνας. Ελευθερωθείτε και ελευθερώστε και τα παιδιά σας που τα κρατάτε δέσμια. Η Αγάπη είναι που μας κάνει ΕΝΑ. Έχουμε όμως χάσει την κόλλα μας!!! Γίναμε ατομικιστές και εγωιστές και εγωκεντρικοί, χαμένοι στα κινητά μας, και στα λάπτοπ μας χάσαμε την επ-ΑΦΗ μας με τους άλλους. Ακουμπάμε πλαστικά κουμπιά του όποιου πληκτρολογίου έχουμε μπροστά μας και νομίζουμε ότι είμαστε σε”επαφή” με άλλους που ούτε καν τους ακουμπά το δέρμα μας.
Θέλω να κάνετε μια άσκηση. Θέλω κατά την διάρκεια κάποιου γεύματος με ένα άτομο που ξέρετε αρκετά και έχετε την ελευθερία, να του ή της κρατήσετε για μίση ώρα το χέρι όσο τρώτε με το άλλο, θα έχετε μαζί από τα 4 τα 2 χέρια ελευθέρα, και μπορείτε να βοηθήσετε ο ένας τον άλλον όσο τρώτε.
Κάντε το και σκεφτείτε πως νοιώσατε, τι κάνατε, τι έγινε, και τι σας έμεινε μετά που τέλειωσε η μίση ώρα. Το αντέξατε; Το ξανακάνατε;
Πηγή: Από της σελίδα στο facebook της Perla Messina
