Συμπληρώνονται 9 χρόνια από την κοίμηση του γέροντος Αναστασίου της Ι. Μ. Κουδουμά. Έφυγε στις 2 Δεκεμβρίου 2013…
Τον γέροντα Αναστάσιο τον συναντήσαμε για πρώτη φορά στον Τσούτσουρο, όπου υπηρετούσε πολλά χρόνια ως εφημέριος, στην Ι. Μ. Κουδουμά και τελευταία στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου. Ήταν ομολογουμένως από τους τελευταίους «Αβάδες» των Αστερουσίων, που μας συνέδεσαν με τις παλιές καλές εποχές. Είχε τα χαρακτηριστικά ενός μικρού παιδιού, μα και ενός πανεπιστήμονα.
Η καρδιά του ήταν ίδια με την καρδιά ενός μικρού παιδιού. Άκακος, ταπεινός, απονήρευτος, ατάραχος, ειρηνικός, πάντα με καλούς λογισμούς, όπως έλεγε και ο γέροντας Παΐσιος. Το πρόσωπό του ήταν φωτεινό. Τα μάτια του αλλιώτικα. Προφητικά μάτια… Ένοιωθες πως δεν μπορούσες να του κρυφτείς, ταυτόχρονα όμως ένοιωθες και την αγάπη του. Ήταν απόφοιτος της Ε΄ Δημοτικού, αλλά αυτό δεν έλεγε τίποτα… Ήταν, όπως προείπαμε, πανεπιστήμονας. Θεολόγος βαθύνους, που δεν υπάρχουν πολλοί στις μέρες μας. Γνώστης και ερμηνευτής των γραφών και των πατέρων.
Τον απασχολούσαν οι σημερινές καινοτομίες εκκλησιαστικών προσώπων, μα και στενοχωριούνταν γι΄ αυτό. Αγαπούσε τον παπα – Γιώργη Μεταλληνό και τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιερόθεο. Τον γέροντα Εφραίμ της Αμερικής, τον παπά Γιάννη Ρωμανίδη και άλλους σημερινούς γέροντες και ιερείς. Μας συμβούλευε να μελετάμε μόνο αυτούς και όχι τη θολή θεολογία του στοχασμού, ως έλεγε.
Είχε αγάπη χωρίς όρια και ταπείνωση. Είχε όμως και προφητική δύναμη. Ποτέ δεν κατέκρινε άνθρωπο, αλλά δεν χαριζόταν απρόσωπα στην αμαρτία.
Μερικές από τις φράσεις του που καταγράψαμε είναι:
«Όποιος κατακρίνει το συνάνθρωπό του, δεν του μένει καιρός να τον αγαπήσει».
«Η αγάπη όλα τα υπομένει, αλλά δεν συμβιβάζεται μόνο με την αίρεση και την αμαρτία».
«Εκκλησία σημαίνει ένωση με το Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους. Ό,τι οδηγεί σ΄ αυτούς είναι εκκλησία. Ό,τι δεν οδηγεί σ΄ αυτούς, όσο μπούγιο και να κάνει, είναι άρρωστα προγράμματα μιας θρησκευτικής Νομαρχίας».
«Η ταπείνωση οδηγεί στην καρδιακή προσευχή, για όλο το δένδρο του Αδάμ (για όλη την ανθρωπότητα)».
«Απαιτείται ομολογία πίστεως και μαρτυρικό φρόνημα. Όσοι Δεσποτάδες και να το πουν, μην αρνηθείτε το Χριστό και πάρετε την κάρτα του Πολίτη».
«Τα εύκολα δε σώζουν».
«Γάμος και μοναχισμός έχουν τον ίδιο σκοπό. Να διασώσουν το κατά φύσιν και να οδηγήσουν στο υπέρ φύσιν. Να επαναφέρουν την ηδονή με ασκητική διαδικασία από τις αισθήσεις στο νου, όπως συνέβαινε πριν από την πτώση του Αδάμ. Να μεταποιήσουν δηλαδή το βιολογικό σε πνευματικό. Όταν δε γίνεται αυτό, αλλά μας οδηγούν στο παρά φύσιν, όχι μόνο δεν είναι ωφέλιμοι δρόμοι, αλλά είναι και επικίνδυνοι, γιατί νομιμοποιούν την αμαρτία».
«Ο Γέροντας μου Αρχιεπίσκοπος Τιμόθεος, απαγόρευε και αντίδωρο ακόμα να δίνουμε στους αρραβωνιασμένους που είχαν σχέσεις. Τώρα, αξιώνουν και τη Θεία Κοινωνία… Από την ανάξια συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία δαιμονίζονται πολλοί άνθρωποι. Τους ευεργετεί και πάλι ο Χριστός, αλλά διά μάστιγος και αφορήτου οδύνης. Και τα δαιμονικά μικρόβια πηγαίνουν στα παιδιά τους…».
«Έρχονται δεινά… Φοβερά δεινά.. Πυρηνικός όλεθρος… Όλα αυτά θα τα φέρουν τα παρά φύσιν αμαρτήματα που κατήργησαν το κατ΄ εικόνα Θεού στον άνθρωπο. Όταν γενικεύεται η αμαρτία και δεν έχει λόγους υπάρξεως η ανθρώπινη φύση επί της γης, τότε ο Θεός επεμβαίνει. Για να σταματήσει το κακό… όπως έκανε στα αρχαία τα Σόδομα».
«Ο νους κατεβαίνει στην καρδία, με την τήρηση των εντολών του Χριστού, την μετάνοια και την ευχή «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν συμβεί αυτό, η καρδιά έχει καθαρίσει από τα πάθη. Ο νους είναι το μάτι της. Βλέπει τα πάντα. Από το εξώτερον σκότος, μέχρι το φως της Αναστάσεως του Χριστού. Εισέρχεται στο χώρο των μυστηρίων. Βλέπει από την πτώση του Αδάμ, έως στην εσχατιά των αιώνων. Όσο βέβαια παραχωρήσει ο Θεός».
«Ο παπισμός είναι η μεγάλη διαστροφή του Ευαγγελίου. Όσοι επιδιώκουν ένωση μαζί του, ματαιοπονούν. Δεν θα αφήσει ο Χριστός την Ορθόδοξη Εκκλησία να πλανηθεί, γιατί ταυτίζεται μαζί της. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το σώμα του. Πλανώνται όμως στοχαστές θεολόγοι και εκκλησιαστικοί άρχοντες. Όμως θα παραδοθούν στ ή μήνη της ιστορίας και στην αυστηρά κρίση του Θεού. Όσοι επιδιώκουν ένωση με τον παπισμό, αγνοούν δυο πράγματα. Το ύψος της Ορθοδοξίας και το βάθος της παπικής αιρέσεως. Έτσι έλεγε ο Μέγας Σωφρόνιος του ΕΣΣΕΞ».
«Οι μοναχοί πρέπει να είναι το πρότυπο των λαϊκών. Όχι βέβαια ως προς τους εξωτερικούς τύπους, αλλά ως προς την ουσία του πνευματικού αγώνος. Την αρετή της παρθενίας των μοναχών θα την εφαρμόσουν με την εγκράτεια και τη σωφροσύνη στον ευλογημένο γάμο. Την αρετή της ακτημοσύνης με την λιτότητα και την ελεημοσύνη. Την αρετή της υπακοής με την κατά Θεό υπομονή στο γάμο τους και την υπακοή τους σε έμπειρο και διακριτικό πνευματικό. Έτσι μεταποιούμε την φιλαυτία. Τον κορμό του δέντρου που βγήκε από τη ρίζα του Αδάμ. Και μεταποιούμε και τα τρία κλαδιά του δέντρου αυτού. Τα τρία βασιλικά πάθη: Την πλεονεξία, την σαρκικότητα και την υπερηφάνεια. Αυτός είναι ο σκοπός της πνευματικής ζωής. Για όλα αυτά απαιτείται άσκηση από μοναχούς και λαϊκούς. Με διαφορετικό τρόπο από κάθε πλευρά».
«Η μετάνοια όταν είναι δυνατή, καλύπτει κάθε ρήγμα στην ψυχή του ανθρώπου που δημιούργησε η αμαρτία».
Αυτά είχαμε στο δημοσιογραφικό μας αρχείο καταγράψει κατά καιρούς και τα μοιραζόμαστε με τους αναγνώστες μας…
Αιωνία η μνήμη του και να έχουμε την ευχή του.
Με σεβασμό
“e–mesara.gr”
