Της Ζαμπίας Λαζανάκη*
Αληθινό δέντρο στόλιζαν τα παιδικά μας χεράκια τότε.
Για κανένα από τους λόγους που αληθινό στολίζουν σήμερα.
Λίγα σπίτια είχαν πλαστικό χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Πήγαινα με τον μπαμπά και τα αδέλφια μου και διαλέγαμε ένα κλαδί που είχε όμορφο τριγωνικό σχήμα και συμμετρικά έμοιαζε από μόνο του με δέντρο.
Το στερεώναμε σε μια άδεια γλάστρα και ήταν έτοιμο να συμμετέχει στα Χριστούγεννα, να στολιστεί
Ένα στόλισμα διαφορετικό από το σημερινό ,γιατί διαφορετικά ήταν τα στολίδια.
Εύθραυστα πολύχρωμα από υλικό που έμοιαζε με λεπτή στρώση γυαλιού.
Με θρησκευτική ευλάβεια έβγαιναν από το κουτί τους και με προσεκτικές κινήσεις έπαιρναν τη θέση τους πάνω στο πράσινο φόντο.
Όταν τύχαινε να πέσει κάποιο γινόταν πραγματικά χίλια μπορεί και δύο χιλιάδες κομμάτια!
Αδύνατον να ξανακολληθεί, αδύνατον να ξαναγίνει στολίδι.
Θυμάμαι και ένα υλικό που λέγαμε “αράχνη”, σαν βαμβάκι ήταν που το άνοιγες και το έστρωνες πάνω στα κλαδιά.
Η αποστολή του ήταν να κρατάει το χιόνι, ένα τριμμένο φελιζόλ, που θα του πετούσαμε στο τέλος και έμοιαζε πραγματικά χιονισμένο…και το δέντρο και όλο το σπίτι αφού μια μικρή κίνηση και το απαλό αεράκι που γεννιόταν απ’ αυτή ήταν αρκετή για να απλωθεί με αυθάδεια παντού.
Το δέντρο μας δεν είχε μόνο χιόνι.
Όσο πιο φανταχτερό τόσο πιο όμορφο, τόσο πιο αγαπημένο!
Είχε ασημένια ή χρυσή βροχή από μεταλιζέ λεπτό χαρτί κομμένο σε παράλληλες γραμμές.
Ξεκινούσε από την κορυφή και χάιδευε έως και τη φάτνη που είχαμε στη βάση του.
Φυσικά και τα φωτάκια του ήταν στο ίδιο πνεύμα πολύχρωμίας και υλικού με τα στολίδια.
Πονούσαν πολύ αν τύχει και γρατζουνούσαν το χέρι σου.
Αλλά ποιος νοιαζόταν τότε για πόνο εφήμερο.
Έβαζες στην πρίζα τα φωτάκια και σαν ουράνιο τόξο λαμπερό σου έδινε αμέσως το τσουκάλι με τα φλουριά και σου έπαιρνε τον πόνο.
Δεν ξέρω αν θα άρεσε σήμερα στα μάτια μου ένα τέτοιο χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Αλλά άφησε τα σημάδια του στο δέρμα που γρατζούνισε ένα πολύχρωμο γυαλί και έβαλε εισαγωγικά στις μνήμες που δραπετεύουν τέτοιες μέρες.
Χίλιες και δύο χιλιάδες φορές θα το ξαναστόλιζα .
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων με καταγωγή από τον Αμπελούζο
