Της Χαριστή Κουκουμπεδάκη
Ποτές στη συμφορά του άλλου μη γελάσεις
γιατί για όλους είν’ η μοίρα δυστυχώς κοινή
και δεν κατέχεις είντα μέλλει να περάσεις
μήδε στον ουρανό σου, μαυροσυννεφιά του πόνου ανε φανεί….
Ποτές να μην ανεγελάσεις εις του άλλου τη μιζέρια
γιατί ‘ναι άγνωστο το μέλλον καθανούς
κι είντα η μοίρα σου θα σε τρατάρει με τα δυο τζη χέρια
δεν το χωρεί και δεν το βάνει ο δικός σου ο νους….
Σκέψου η μοίρα στο λεφτό τα πάντα πως αλλάσσει
και πως τση ζήσης ο τροχός αντιγυρνά
και στη στιγμή ότί κι αν έχτισες μπορεί να στο χαλάσει
γιατ’ ιερό μηδ’ όσιο δεν έχει όπου περνά….
Γι ‘ αυτό στη συμφορά τ’ αλλού αχνιά μη βγάνεις
μην κοροϊδέψεις, μη γελάσεις και μην πεις
γιατί στους ουρανούς ψηλά κι αν φτάνεις
μπορεί στον πάτο, στο λεφτό να γκρεμιστείς…
