Του Γιώργου Μυλωνάκη
Μια άλλη ανάγνωση της κινηματικής μορφής, των εκδηλώσεων για το πολυτεχνείο.
Ήταν και χθες οι συνήθεις ύποπτοι στην πλατεία Ελευθερίας. Μετά από καιρό, ξανά όλοι μαζί, έστω και πλάτη με πλάτη και δυο μικροφωνικες, η μια πάνω στην άλλη.
Κι επειδή λίγο πολύ γνωριζόμαστε μεταξύ μας , μιας και μετα δυσκολίας ήμασταν δεν ήμασταν καμιά 500αρια, πέρασα σχεδόν απ όλα τα “πηγαδάκια”, για ένα γεια και την αφήγηση αναμνήσεων των νιάτων μας, αφού κανείς δεν άκουγε τους χαιρετισμούς, συλλογικοτητων και κομματικών μηχανισμών.
Αναφερθήκαμε απογοητευμένοι στη μικρή συμμετοχή και στην απάθεια του κόσμου, που πηγαινοερχοταν, δίπλα μας.
Κι όταν σταμάτησαν οι απαγγελίες και ξεκίνησε η πορεία, ένα ποτάμι κόσμος πυκνωσε τις γραμμές της πορείας στους κεντρικούς δρόμους της πόλης.
Ένα γεγονός που χρήζει ανάλυσης απ όλους μας και ασφαλώς απ τους διοργανωτές.
Πέρα απ τις όποιες ερμηνείες, και χωρίς το ρόλο του καθοδηγητη – που έτσι κι αλλιώς δεν μου ταιριάζει – αυτή είναι μια πραγματικότητα, που ωστόσο χωράει κάθε αμφισβητηση.
Η ατμόσφαιρα θύμιζε κάτι απ τις πρώτες κινητοποιήσεις του πολυτεχνείου.
Γύρισα σπίτι αναψοκοκκινισμενος.
Και τώρα πιο ήρεμος, γράφω. Δεν ξέρω που και για ποιους.
Αυτό που παρατηρώ είναι ότι συνεχίζω να μην αναφέρω τη λέξη
Ε π ε τ ε ι ο ς…
Γιατί το πολυτεχνείο δεν είναι γιορτή. Είναι μια διαρκής ανάγκη προάσπισης και διεύρυνσης της δημοκρατίας. Ένας διαρκης αγώνας για μια καλύτερη ζωή και δικαιοτερο κόσμο.
Για να σταματήσει τώρα η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Και εάν κάτι…
Στο βαρύ- κρύο χειμώνα που μας ετοιμάζουν ας δώσουμε φωτιά με τους αγώνες μας
Μην και κρυώνει κανείς από μας.
