Γράφει ο Μιχάλης Μάλαμας
Τον γνώρισα πριν τριάντα χρόνια περίπου.
Καθηγητής φιλόλογος αν και οι περισσότεροι τον περνούσαν για θεολόγο.
Εκείνη την εποχή το μόνο που με ενδιέφερε ήταν ο …σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας
Αυτός έπαιρνε συχνά πυκνά το καραβάκι κι έτρεχε να συναντήσει κάτι ΠαΪσιους , Εφραίμ , Ιάκωβους και κάποιους άλλους ξυπόλητους..
Στην αρχή της γνωριμίας μας σκέφτηκα ότι ο ο άνθρωπος ήρθε οπό άλλο πλανήτη.
Σιγά σιγά άρχισα να τον πλησιάζω.
Είχε ένα μπλοκάκι στην τσέπη,
πήγαινε στο καφενείο και κάθε φορά που άκουγε ότι κάποιος γνωστός του η άγνωστος έχει κάποιο πρόβλημα σημείωνε το όνομα..
Δεν νομίζω ότι υπήρξε βράδυ που να κοιμήθηκε πάνω από δύο ώρες
Κομποσκοίνι και μετάνοιες…
Κάποτε,
δεν ξέρω πως του ξέφυγαν πέντε κουβέντες
“Ποτέ δεν προσευχήθηκα για τον εαυτό μου.
Άκουσα ότι μια μαθήτρια του σχολείου μας έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας.
Δεν ήταν δική μου μαθήτρια δεν ήξερα ούτε καν την φυσιογνωμία της….
Προσευχήθηκα αρκετές βδομάδες μετά δακρύων….Κανείς δεν γνώριζε τι έκανα ….
Βοήθησε ο Θεός το κοριτσάκι ξεπέρασε τον κίνδυνο , επέστρεψε στο σχολείο….
Τρελάθηκα … με πλησίασε χωρίς να με ξέρει καλά καλά και άρχισε να με σφίγγει δυνατά στην αγκαλιά της….
Το ίδιο γινόταν κάθε μέρα μέχρι που τέλειωσε το σχολείο..”
Κυκλοφορούν ανάμεσα μας , μόνο που δεν έχουμε μάτια να τους δούμε…
Ακόμα και σήμερα…
Ίσως και να είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.
Κάτι θεούσες με κότσο και τρίχες στα πόδια,
κάτι περίεργοι παλιομοδίτες
ή και κάποια νεαρά παιδιά με τατουάζ και προκλητική ενδυμασία.
Ας προσέχουμε κάθε φορά που ανοίγουμε το στόμα μας για να κρίνουμε κάποιον.
