Ζούσε στο Καρπενήσι και είχε παντρευτεί έναν πολύ σκληρό ανδρα, ό οποίος τήν χτυπούσε γιά τό παραμικρό, όπως χτυπούν τά παιδιά τήν μπάλα στό γήπεδο. Τά βάσανα τής ζωής τήν έκαναν νά υπηρετεί στή Μονή Τής Παναγίας Τής Προυσιώτισσας κάθε Δεκαπενταύγουστο.
Διηγείτο ή ίδια: Μία περίοδο δούλευα παραδουλεύτρα σέ ένα γιατρό, πού ήταν καλοπληρωτής αλλά καί πολύ σκληρός σάν τόν άνδρα μου. Μία μέρα πήρα τόν κάδο τών σκουπιδιών γιά νά πάω νά τά πετάξω καί ξαφνικά άκουσα ένα κλαψούρισμα. Φθάνοντας στό σκουπιδότοπο άνοιξα τό καπάκι καί βλέπω ένα, μωρό μέσα στά αίματα. «Παναγιά μου τί νά κάνω; Νά γυρίσω στό γιατρό δέν γίνεται γιατί αυτός τό πέταξε, όμως άν τό πάρω στό σπίτι ό άντρας μου θά μέ σφάξει σάν αρνί».
Τό πήρα, τό φίλησα σκουπίζοντας τά αίματα καί τό έσφιξα στήν αγκαλιά μου, γιατί ήταν ό χειμώνας πολύ παγερός.
Όταν έφθασα στό σπίτι δέν ήταν κανείς. Είπα μέσα μου, «Ο Θεός είναι μαζί μου» καί αφού τό έπλυνα τό τύλιξα σέ μία παλιά μου πουκαμίσα καί τό σταύρωσα προσευχόμενη, «Παναγία μου Προυσιώτισσα, χαρίτωσε το νά μήν κλάψει». Καί τό θαύμα έγινε. Τό μωρό γιά δύο χρόνια δέν έκλαψε!
Τό τάϊζα κρυφά καί τό κοίμιζα κάτω από τό κρεβάτι μας. Όταν ερχόταν ό ανδρας μου ή καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.
Πέρασε ό καιρός καί τό παιδί άρχισε νά μπουσουλά.
Οπότε ένα μεσημέρι εκεί πού τρώγαμε ξετρύπωσε τό μωρό καί ήρθε κάτω από τό τραπέζι. Μόλις τό είδε ό άνδρας μου τά μάτια του γυάλισαν σάν τού λιονταριού. «Τί είναι αυτό;», μού λέει.
Τότε έκανα τόν σταυρό μου καί τού είπα τό μυστικό. Συγκινήθηκε καί τό δέχθηκε σάν νά ήταν δικό του.
Το παιδί αυτό τώρα έχει παντρευτεί καί εργάζεται στό Καρπενήσι. Από τό παιδί αυτό έχω ένα ποτήρι νερό, ενώ από τά δικά μου τίποτα.
ΟΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΓΙΝΟΝΤΑΙ…!
ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ…ΤΟ ΓΙΑΤΙ…ΤΟ ΠΟΤΕ…ΤΟ ΠΩΣ…!!!
Πηγή: Αρχιμανδρίτου Γρηγορίου, Ηγουμένου Ι.Μ. Δοχειαρίου, Μορφές πού γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας.
Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος γ΄, έτος κβ΄, αρ. 10, Παραλίμνι – Κύπρος, Οκτώβριος 2012.
