Του Γιώργου Μαμάκη*
Ο ουρανός βαρύς ακόμη από τα σύννεφα.
Η εικόνα της καταστροφής έκδηλη απ’ άκρου εις άκρον.
Ποια συναισθήματα να περιγράψει κανείς;
Όλες οι αισθήσεις μου αντιλαμβάνονται την καταστροφή.
Η όραση: κατεστραμμένα αυτοκίνητα, πλημμυρισμένα μαγαζιά, σοκαρισμένους ανθρώπους.
Η όσφρηση: μυρωδιά από το βρεγμένο εμπόρευμα.
Η ακοή: αντλίες νερού και ηλεκτρογεννήτριες παντού.
Κόποι μιας ζωής πνίγηκαν στην θάλασσα σε μια στιγμή!
Εκτέθηκα στο γεγονός όσο περισσότερο άντεχα.
Δεν είναι εύκολο.
Είναι όμως απαραίτητο να είμαστε δίπλα σε αυτούς που μας έχουν ανάγκη και που έχουν μια απίστευτη αξιοπρέπεια παρά το σοκ που υπέστησαν και υφίστανται.
Αρχικά βίωσα συναισθήματα έντασης.
Σκεφτόμουν ότι δεν είναι δυνατόν να συνέβη κάτι τέτοιο.
Στην προσπάθεια να παραμείνω ψύχραιμος, το μυαλό δε βοηθά γιατί είναι προγραμματισμένο εξελικτικά ώστε να αναζητά κάθε είδους πιθανούς κινδύνους και να περιμένει το χειρότερο δυνατό σενάριο.
Μετά πάλι σκέφτομαι ότι αν ανοίξουμε την οπτική μας, θα διαπιστώσουμε ότι τα καταστροφικά γεγονότα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης ιστορίας σε όλο τον κόσμο και η έκθεση σε ένα καταστροφικό, δυνάμει απειλητικό για τη ζωή γεγονός, αποτελεί μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης.
Βάζει στο προσκήνιο εσένα, εμένα, τον διπλανό σου, τον γνωστό, τον άγνωστο που μπορεί να πίνει αμέριμνος τον καφέ δίπλα σου.
Και όλες τις δυσκολίες της ζωής, τις δυστυχίες, αυτές που διώχνεις από τη μνήμη με διάφορα τεχνάσματα και συστήματα που επινοείς.
Τις δυσκολίες που δεν κοιτούν ποιος είσαι, αλλά που μια μέρα απλώς σου χτυπούν την πόρτα. Απρόσκλητοι επισκέπτες, αυτές οι δυσκολίες!
Αλλά ικανοί, αξιοπρεπείς αισιόδοξοι και σε αυτήν την περίσταση οι οικοδεσπότες, οι κάτοικοι της Σητείας!
Σητεία σε αγαπάμε!
