Της Ζαμπίας Λαζανάκη*
-Έχετε παιδιά ;
Αυτό με ρώτησε σήμερα μια θυμωμένη μητέρα στην είσοδο της πόρτας του σχολείου.
Τον είδα το θυμό μέσα στο βλέμμα της, στις κινήσεις και στον ήχο της φωνής της.
Ετοιμάζομαι να την αντιμετωπίσω με την ασπίδα που μου δίνει η σιγουριά της γνώσης για οτιδήποτε έγινε χθες μέσα στο τμήμα μου χωρίς τον αιφνιδιασμό της έκπληξης. Όλα αυτά τα χρόνια μέσα σε μια τάξη έχω ακούσει και ακούω τα πάντα!
-Ναι, έχω παιδιά. Τρία!
Ήδη νιώθω να με απειλεί αυτή η ερώτηση .
Δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχει η μητρότητα με το επάγγελμα μου.
Γιατί σίγουρα θα μου πει για την δουλειά μου.
Ήδη νιώθω την φίλη μου, μια καταπληκτική νηπιαγωγό που όμως δεν είναι μητέρα και έχει αναγκαστεί άπειρες φορές να απαντήσει” Όχι” σε παρόμοια ερώτηση.
Πόσες φορές μου είπε πόσο άβολα νιώθει, πόσο άδικα κάθε φορά που χρειάζεται να υπερασπιστεί οτι η επιλογή ή η συγκυρία να μην κάνει παιδιά δεν επηρεάζει τη νηπιαγωγό που έχει μέσα της.
Πονάει αυτό το ερωτηματικό.
Πονάει τη δασκάλα που έχει παιδιά γιατί αφού έχει, στα μάτια του γονέα δεν έχει δικαιολογία.
Πονάει και τη δασκάλα που δεν έχει παιδιά γιατί ίσως πονάει από μόνο του αυτό, χωρίς το ερωτηματικό.
-Γιατί λοιπόν με ρωτάτε με αυτό το επιθετικό ύφος αν έχω παιδιά;
-Γιατί είπατε χθες στο παιδί μου να μη φάει το κρουασάν του γιατί δεν είναι υγιεινό.
Ο κάθε ψυχολόγος σε αυτήν την περίπτωση θα με συμβούλευε να απαντήσω ότι “καταλαβαίνω το συναίσθημα σας, ίσως γι αυτό και να με ρωτάτε αν έχω παιδιά”.
Ομως δεν ακολούθησα την συμβουλή του, της απάντησα με αυστηρή ευγένεια :
” Φυσικά και το είπα και είναι αλήθεια.
Αφού το παιδί είχε δύο διαφορετικά φαγητά και δεν ήθελε να φάει κάτι
του ζήτησα να επιλέξει το πιο υγιεινό δηλαδή τα φρούτα και να αφήσει το κρουασάν”.
Δεν πιστεύω ότι λέω σε μια μάνα πεντάχρονου κάτι που δεν ξέρει.
Δεν πιστεύω ότι μιλάω για αστεία δεδομένα.
Κι όμως απολογούμαι γιατί το κρουασάν δεν είναι υγιεινό.
-Θέλω να τρώει το παιδί μου ό,τι θέλει δε με νοιάζει τι είναι το κρουάσαν, συνεχίζει.
-Μα εγώ προσπαθώ να μάθω στο παιδί σας να τρώει υγιεινά, να αποκτήσει σωστές διατροφικές συνήθειες …να …,να…,να…
Δε με ακούει, την βλέπω.
Της λέω πόσο πολύ έχει βελτιωθεί φέτος το παιδί στην ομιλία στις κοινωνικές δεξιότητες, της λέω να μην ασχολείται μόνο με το φαγητό.
Δε με ακούει..
Πριν φύγει μαζί με τον θυμό της με ρωτάει πως είναι το παιδί μέσα στην τάξη.
“Σας απάντησα προηγουμένως” της λεω.
Φεύγει …
Μπαίνω στην τάξη έτοιμη να κλάψω, σε λίγο μαζευόμαστε στην παρεούλα και πρέπει να είμαι εντάξει.
Κάθομαι στην καρέκλα μου και φωνάζω δύο παιδιά να έρθουν να με αγκαλιάσουν… να τα ξεχάσω όλα!
Φωτογραφία -χειροτεχνία “Ο ωραίος Δαρείος”.Ένα παραμύθι για τη διατροφή.
* Η Ζαμπία Λαζανάκη είναι Νηπιαγωγός και συγγραφέας παιδικών βιβλίων
