Του Μιχάλη Στρατάκη
Έσβησε η σκιά του κι έδωσε τη θέση της στο ανάστημα του.
Μέχρι πού έφτανε το ύψος του, μπορούσα να δω.
Μέχρι πού φτάνει το ανάστημα του δε μπορώ.
Γιατί με τυφλώνει ο ήλιος.
Βαστώ κι εγώ στα φυλλοκάρδια μου κρυμμένο ένα χρυσό μετάλλιο που μου απένειμε.
Ήταν όταν με αποκάλεσε «Σύντροφε μου».
Αιώνιος.
