Της Χαριστής Κουκουμπεδάκη
Στη μνήμη του Λεωνίδα Σταθοράκη, ένα χρόνο από το αναπάντεχο φευγιό του…
Θρήνο να στέσετε πουλιά κι ήλιε να χαμηλώσεις
κι εσύ ουρανέ μου ανέφαλα μαυριδερά ν’ απλώσεις….
Και ρίξε δυνατή βροχή να κάμεις καταιγίδα
Γαλιά τα μαύρα φόρεσε… κλάψε το Λεωνίδα…
Γαλιά τα μαύρα φόρεσε και μην τα ξαναβγάλεις
το σπαθοφτερουγάρη αητό να πα συχναποβγάλεις….
Κλάψε Γαλιά τον αετό που φεύγει για τον άδη
που ‘τονε χρυσοφτέρουγος μα και χωρίς ψεγάδι…
Κι ο Χάρος τονε λάβωσε με τα σαΐτότοξά ντου
γιατί το ζήλευγε πολύ τ’ αετοπέταγμά ντου…
Και τσι μαδάρες ήθελε τ’ άδη ντου να στολίσει
γι’ αυτό και την τερμάτισε την όμορφή ντου ζήση….
Είντα να πω πως να το πω Χάροντα μακελάρη
που μούδ’ Ακρίτας Διγενής μπορεί να σε κοντράρει…
Και να σε κάμει τσ’ αετούς πίσω να τσι γιαγείρεις
κι ότι καημό κι αν έσπειρες στη σάρκα σου να σύρεις…
Κι αητούς απού χανε φτερά ωσάν του Λεωνίδα
έπρεπε να ‘χεις ορνικούς ψηλόρανα στη Νίδα…
Στου Ψηλορείτη τσι κορφές ν’ αετοφτερουγούνε
‘σάμε να στέκει ο ντουνιάς αιώνια να ζούνε….
ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΑΣ… ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΧΑΙΡΕΤΑΣ ΤΟ ΛΑΧΕΙΟΚΩΣΤΑ ΜΟΥ…..
ΤΑ ΘΕΡΜΑ ΜΟΥ ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ ΣΥΝΤΕΚΝΟΙ….
