του Αντώνη Κουκλινού
Οκτώβρης ήρθε κ’ η καρδιά, πρωτομηνιά, ξομπλιάζει,
χρυσή κλωστή του λογισμού, κεντά και μπελονιάζει.
Του Φθινοπώρου ανάδοση και μυρωδιά στο χώμα,
που πέφτει το ψιλόβροχο και γίνονται ένα σώμα.
Είναι μαγεία να θωρείς, τη φύση πως αλλάζει,
τ’ ανέφαλο με τη βροχή, το ν’ ήλιο να σκεπάζει.
Στα χρώματα του δειλινού, που ζωγραφίζει η φύση,
ο έρωντας μες τσι καρδιές, φωλιά θα ξαναχτίσει.
Το φύλλο που μαραίνεται κ’ απ’ το κλαδί θα πέσει,
θα ξεκουράσει το δεντρί, καρπό να ξαναδέσει.
Η φύση σταίνει αργαλειό κ’ όσο περνούν οι χρόνοι,
ο κάθε μήνας που περνά, αλλάζει το στημόνι.
Οχτώβρη καλωσόρισες, να χομε την υγειά μας,
να μα σε βλέπει η Παναγιά κ’ εμάς και τα παιδιά μας.
