Μια φωτογραφία του Γιάννη του Φραγκιαδάκη (Δια-SOS-τε τη Μεσαρά) από την περιοχή των Καπαριανών Μοιρών, μας πληροφορεί ότι αν και ο μήνας Οκτώβριος έχει μόλις 9, ελαιοπαραγωγός ξεκίνησε να μαζεύει τις ελιές του.
Ο λόγος;
Παράγει αγουρέλαιο, λάδι με έντονο πράσινο χρώμα, με πικάντικη και ευχάριστα πικρή γεύση και πλήθος των ποιοτικών χαρακτηριστικών του το καθιστούν ιδανική επιλογή για το τραπέζι, όπως μας πληροφορεί η kathimerini.gr και συνεχίζει:
Το αγουρέλαιο ανήκει στην κατηγορία των εξαιρετικών παρθένων ελαιολάδων. Η διαφορά του από τα υπόλοιπα είναι ότι αποτελεί το «πρώτο» λάδι που παράγεται. Το λάδι που βγαίνει από τον άγουρο ελαιόκαρπο, τον πράσινο, ήτοι αυτόν που δεν έχει προλάβει ακόμα να ωριμάσει. Οι πιο φρέσκιες και γερές ελιές, αγουροπράσινες, συλλέγονται, χωρίς να χτυπηθούν για να πέσουν από το δέντρο, γύρω στα μέσα Οκτώβρη.
Το περιορισμένο διάστημα συλλογής των ελιών και οι μικρές ποσότητες παραγωγής είναι και ο λόγος που το αγουρέλαιο κυκλοφορεί σε περιορισμένες ποσότητες στην αγορά. Όπως και τα υπόλοιπα συσκευασμένα ελαιόλαδα, έχει κι αυτό ημερομηνία λήξης και μάλιστα πιο σύντομη.
Διατροφικά, το αγουρέλαιο έχει μεγάλη βιολογική αξία. Είναι πλούσιο σε αντιοξειδωτικά στοιχεία και περιέχει όλες τις βιταμίνες και προβιταμίνες του ελαιολάδου, μέταλλα και πολυφαινόλες, που προστατεύουν τα κύτταρα από διάφορες «επιθέσεις».
Γι’ αυτό, το αγουρέλαιο θεωρείται από επιστήμονες και γευσιγνώστες, σεφ και γαστρονόμους, το καλύτερο λάδι. Υπάρχει, όμως, κι ένας άλλος λόγος. Η έντονη και χαρακτηριστική γεύση του, ελαφρώς πικρή, κάπως δριμεία, πλούσια και φρουτώδης, με ζωηρό άρωμα και επίγευση που μένει στο στόμα.
Στην κουζίνα τώρα, το αγουρέλαιο είναι ιδανικό για ωμή χρήση.
Αναβαθμίζει μοναδικά τις πάσης φύσεως σαλάτες, ήτοι ωμά, βραστά ή και ψητά λαχανικά, λιτές σάλτσες, χειμωνιάτικα λαδερά και όσπρια αφού ολοκληρωθεί το μαγείρεμα, πέστο μυρωδικών – για πιο πικάντικο αποτέλεσμα, ψητά κρεατικά, πουλερικά και ψάρια, ζυμαρικά, ριζότι και πιλάφια, πάντα ωμό από πάνω.
