Του Γιάννη Λιονάκη
Κινούμαι πριν από κάποια ώρα, σε έναν από τους μεγάλους δρόμους της πόλης του Ηρακλείου που βγάζουν στο ΒΟΑΚ.
Οδηγώ στο δεξί άκρο του δρόμου.
Στα αριστερά μου, όπου επιτρέπεται η κίνηση μια που έχουμε διπλούς στίχους, κινείται ένα άλλο όχημα και κάποια στιγμή φαίνεται να χάνει τον έλεγχο προς στιγμήν οδηγός του και να έρχεται σχεδόν να πέσει πάνω μου.
Το αντιλαμβάνεται ευτυχώς έγκαιρα και επαναφέρει το αυτοκίνητο στην πορεία του. Στα 100 μ έχουμε φανάρι, και συμβαίνει να σταθούμε δίπλα δίπλα.
Γυρίζω και κοιτάζω τον οδηγό.
Είναι ένας νέος άνδρας και με το που με βλέπει, σηκώνει το χέρι και μου ζητάει συγνώμη.
Το φανάρι έχει ανάψει και προλαβαίνω να του πω και εγώ με νεύμα του χεριού μου, εντάξει.
Σε λίγα μέτρα βγαίνω στην εθνική και έχω για ώρα μπροστά μου ένα άλλο αυτοκίνητο, που από το παράθυρο του φαίνεται τεντωμένο ένα πελώριο χέρι, αυτός πρέπει να’ ταν δίμετρος, τεντωμένο έξω από το παράθυρο
Λέω κάποια στιγμή θα το μαζέψει.
Αμ δε.
Μέχρι που χώρισαν οι δρόμοι μας το χέρι εξακολουθούσε να είναι έξω, ποιος ξέρει γιατί.
Και σκέφτηκα αυθόρμητα.
Δες πως ένα χέρι, ακόμη και στο δρόμο, μπορεί να σου πει τόσα πολλά..
Σημ. Ένα τέτοιο χέρι έξω από αυτοκίνητο πριν χρόνια, κατέστρεψε την καριέρα υψηλόβαθμου αξιωματικού του στρατού, σε μια απρόβλεπτη πλευρική σύγκρουση..
