Παρά την προχειρότητα που αντιμετωπίζουν εμάς και κυρίως την ανευθυνότητα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά θα ήθελα να πω ότι, παρόλα αυτά….
Εγώ αισθάνομαι ότι ανήκω στους προνομιούχους….
Όχι γιατί κάνουμε όλες τις δουλειές στο Νηπιαγωγείο….
Όχι γιατί έχουμε μάθει να είμαστε ευέλικτοι…. και παντός καιρού…
Όχι γιατί ανεξάρτητα από την ηλικία μας, την κατάσταση της υγείας μας, την διάθεσή μας σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, τα προβλήματα που έχουμε, ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ……
Αλλά….
Γιατί μας κοιτάζουν μάτια αγγέλων…
Γιατί το σ’ αγαπώ είναι αληθινό…
Γιατί δεν υπάρχουν πολλοί που εργάζονται σε τόσο χρωματιστό περιβάλλον…
Γιατί ακόμα κάνουμε χαρά στα σχολικά είδη…
Γιατί πολλές φορές μας φωνάζουν μαμά…
Γιατί όταν φοβούνται μας αγκαλιάζουν…
Γιατί ξεχνάμε τα προβλήματά μας όταν πατήσουμε στο σχολείο…
Γιατί μας λένε τα μυστικά τους…
Γιατί η χρυσόσκονη είναι πάντα στα μαλλιά μας τις γιορτές…
Γιατί μοιραζόμαστε με τα παιδιά πολλές στιγμές σε κόσμους φανταστικούς ….. αλλά βέβαια και ιώσεις και… ψείρες…
Γιατί τελικά μας λείπουν οι φατσούλες τους….
Γιατί παίρνουμε από την ζωντάνια τους ….
Γιατί κανείς άλλος εργαζόμενος δεν ζει τόσα γενέθλια μέσα σε 9 μήνες…
Γιατί, γενικά, ξεχνάμε ότι μεγαλώνουμε…
ΓΙΑΤΙ, ΝΑΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΝΗΠΙΑΓΩΓΟΙ…
Πηγή: Marina Papastefanaki
